Wat een ontzettend schattige reacties onder de facebookupdate en onder mijn
blog van vorige week. Ik ben overladen met lieve beterschapwensen die
hoofdverkwikkend en herstelbevorderend werkten (vooral in combinatie met
Finimal).
Tot zo ver de lieve woordjes, want ik ben me een zwaardere hoofdpijn
geschrokken dan waarvoor ik me afgelopen zaterdag ziek meldde.
Waarom zo geschrokken?
Omdat mijn vorige blog (mag het
wel zo heten als het meer foto dan tekst is?) onvoorstelbaar vaak is gespot. Ik
ben onthutst. Ik snap er niets van; ben eigenlijk gewoon boos.
Maak ik eens geen woorden vuil, maar plaats en foto, schieten hatsiekadee
de statistieken naar hoogten die ik zelden binnen één week op het Wereld Woelige Web voorbij zag komen.
Laten we even duidelijk en
eenstemmig unaniem verklaren dat mijn vorige blog géén schriftelijk hoogstandje was - wel
mijn slechtste blog ooit.
Ik voer twee bewijsstukken op:
Nu weet ik heus, dat pageviews/paginaweergaven inhoudsloos zijn. Het kunnen
Russische nepviews, buitenlandse wegklikviews en machinale sneakviews zijn.
Waarom dan wel stijging op twee plaatsen? Dat kan niet toevallig zijn.
Ik neem even ruimte om twee geweldige reacties van volgers te delen. Beide
moesten mijn blog nog lezen, ze zetten me aan het denken.
I bumped into een vriend:
‘Hey, jij bent toch ziek?
Beterschap!’
‘Ja, eigenlijk best wel. Toch
kan jij dit alleen weten door het lezen van mijn blog. Hoewel er niet veel te
lezen viel hè? Maar bedankt.’
‘Ik moet ‘m nog lezen. Je
update met die foto en titel zeiden genoeg. Ik ga je blog vanavond lezen.’
‘Dat hoeft niet hoor. Je kent de boodschap al. Er staat verder niet veel meer.’
‘Jawel, ik ben heel
nieuwsgierig wat je verder te vertellen hebt. Ik volg je blog wekelijks hoor!’
‘Tof! Al goed, lees jij mijn
blog vooral nog even. Veel leesplezier!’
Hij zal nog om dit gesprek kunnen
lachen, denk ik.
Maandag volgde een date met zuslief.
‘Gaat het wel goed met je?’,
klonk ze werkelijk vol zorg om haar kleine zusje.
‘Jij hebt mijn blog lezen.’
‘Nee, alleen de update gezien.
Ik moet ‘m nog lezen.’
‘Ach meid, er valt niets te
lezen.’
‘Jawel, ik lees ‘m vanavond.’
‘Weet je wat? Lees ‘m nu gelijk
even op mijn Phone.’ Waarna ik de app opende en mijn blog onder haar neus schoof.
Ze scrolde omlaag, weer omhoog. Ze keek me aan met vraagtekens in haar ogen.
‘Er is iets mis gegaan. Er is
geen tekst.’ Daar ging haar vinger weer op en neer. ‘Irene, waar is je blog?’
‘Daar kijk je naar. Kijk,
datum, titel en foto staan er.’ Ik wees alles aan.
‘Maar de tekst dan?’
‘Is de titel niet duidelijk?’
‘Ziekmelding!’, zei ze en begon
te lachen. Het kwartje viel. Nee, de twee euromunt viel. Beter nog, de hele portemonnee
viel.
Niet alleen bij haar.
Zeg eens lezer, volger of fan (liefst alledrie), heb jij net zo
gezocht naar woorden of een stukje tekst? Wie klikte later op de dag nog eens
op de link om te kijken of de tekst er simsalablog ineens wel was?
Zo ontdek ik mogelijk de verklaring voor de ontstane cijfertoename. Het ene woord ZIEKMELDING
werd niet voldoende begrepen. Hoe duidelijke kon ik zijn met knallende koppijn?
Of…, de koorts loopt op bij deze mogelijkheid. Of komt het door frustratie, boosheid?
Bekijken jullie liever een beroerde
foto van mij in plaats van een levenslustig verhaaltje te lezen? Doe ik
werkelijk voor niets elke week moeite, terwijl een enkele foto voldoende is? Ja, dat idee maakt boos!
Had dat even eerder
gezegd zeg; dan plaats ik gewoon elke week een foto.
Weet je wat? Ik begin nu meteen.