zondag 19 maart 2017

Spring

Spring. Ja jij, doe mee!
   Wat zeg je? Geen denken aan? Wat zullen anderen denken?
   Wat maakt dat nou uit! Kom, spring!

Heb jij dat niet, een onbedwingbaar gevoel te willen springen? Ik voel het de hele week! Puur omdat de zon hoger aan de hemel komt. Ze kust zelfs voor het eerst sinds we hier wonen (bijna 18 jaar) mijn achterkamer . Ik heb reikhalzend uitgekeken naar de zon en hoe ze onze nieuw ruimte, de serre, zal kussen.

Sinds deze serre ons huis verfraait, is de benedenboel 50 tinten lichter geworden en daarmee mijn winterdip 50 tinten ondieper. Zelfs tijdens zwaar bewolkte dagen noem ik het licht in de serre, want het is daar overtuigend lichter dan elders in huis. Mijn laatste winterdip is een feit.
   Waar ik nu op wacht? De dag dat de serre deuren open kunnen en blijven! De dag dat niet alleen licht, maar ook buiten binnen komt. Het duurt vast niet lang meer. Ik verheug me.

Nu weet je direct waar Marcel mij regelmatig terugvind.
   Dagdromend aan mijn bureau of zittend in onze loveseat die beide vanuit de serre uitkijken over de tuin. Ik beken, één keer trof hij mij liggend, met slaapoogjes, aan op diezelfde paarse 1½-zits-bankje.
   ‘Sliep jij nou?’
   ‘Ik? Slapen? Overdag?’
   ‘Ja, je ogen waren dicht.’
   ‘Nee joh, ik deed alsof.’ Het zijn woorden die hem bekend voorkomen, ik leerde ze van hem. Na een korte stilte, kijk ik op de klok en vervolg: ‘Maar ik sliep niet lang hoor, een kwartiertje, twintig minuten hooguit.’
   ‘Dat zou ik ook zeggen als ik de hele middag heb liggen snurken.’
   ‘Ik snurk niet!’ De volgende keer mag ik vooral niet rond 17.00 uur onderuit op dit bankje. Beter is direct na de lunch, terwijl ik een fles allesreiniger openzet. Zo ruikt het heerlijk fris in huis als manlief thuiskomt.
   Nu spring ik van de bank, zet de waterkoker aan en plof even later knusjes naast Marcel op ons bankje. So lovely! Samen genieten van een kopje thee en bijkletsen terwijl de zon binnenvalt en zien hoe voorjaarsbloemen massaal hun kopjes opsteken en reiken naar de zon.

Ook wij mensen kijken vrolijker uit onze ogen en kleden ons fleuriger bij opborrelende springfeelings. Weg met winterslaperigheid. Iedereen wordt blij! Eigenlijk willen we allemaal springen! Ik zeg: gewoon doen, omdat het kan!

Zwengel ik toch even één dingetje aan…
   Waar blijven de complimenten? Ja, serieus! Ik had niet verwacht dat ik er naar zou moeten vragen. Ik heb me een winter lang ingehouden, ik heb niet gemopperd, niet gezeurpiet, niet gechagrijnd in blog of op facebook over de winter.
    Facebookertjes, check gerust mijn tijdlijn, je zult geen klacht vinden. Daar waar ik uitgedaagd werd, liet ik me niet verleiden tot zemelen, want ik had mezelf (en een enkel facebookvriendinnetje weet dit)  opgelegd niet te zaniken over, piepen op of mijn afgrijzen te luchten over de winter? En daar voorbij, telde de herfst ook mee. Een half jaar klaagvrij, daar gaat het over.

Hoor ik nu iemand zeggen dat het amper winter was?
   Dat was het wel! Ik trok vaak mijn dikke (dik makende) winterjas aan tijdens mijn wandelingen door doodse bossen en saaie parken. Daarmee bleef mijn mooi rode jas onaangedaan aan de kapstok hangen. Maar klaagde ik?
   Ik heb wat afgebibberd, warme vesten aan gehad, thermo-leggings aan mijn benen gedragen, super dikke sloffen aan mijn voeten gehouden en zelfs de thermometer regelmatig hoger gezet, want  het was koud, winter dus! Maar heb je mij één enkele dag horen winterpiepen of zelfs herfstklagen?
   Volgens mij viel het niemand op, dat ik ijzig stil was als het om winter ging. In ieder geval deelde niemand een compliment uit, behalve zij die het wist. En daarom zeur ik nu even, maar complimenteer ondertussen mezelf.

Beter nog: ik gooi de serredeuren open, stap naar buiten en spring… heel snel naar binnen.
   Het regent!