Girlsday

Of ik snel nog eens een zussendag onderneem?

   Laat me even bijkomen van deze! Geef me een maand of acht. Eerder dan dat lukt een herhaling sowieso niet, want Heidi gaat komende dinsdag terug naar Amerika.

 

Heidi (47) is één van mijn twee zussen, de middelste. De oudste is José (49). Zo blijf ik, tada, de jongste (44). Meer is er niet, alleen wij drie. Wel heb ik altijd een broer gewenst.

   Afgelopen donderdag was onze eerste sisters-day ever. Blijkbaar leefden wij stevig in onze eigen eierdopjes. Maar eens eruit smaakt samenzijn naar meer.

Beginnend in Amersfoort of all places, één blog away. Dat weten zij niet, want mijn blog lezen ze niet. Wat ik weet is dat zij Amersfoort geweldig gaan vinden. In ons bloed rent liefde voor wandelen, cultuur en fotograferen. Vooral dat laatste runs in het bloed van mijn zussen. Zij vereeuwigen zaken prachtig mooi.

Ik zal hen daarom voor mijn foto-karretje spannen. Maar eerst met Heidi bijkletsen bij Starbucks op station Utrecht, onze in/overstapplaats. Na alle nieuwtjes over en weer pak ik mijn telefoon erbij, ontgrendel ‘m en zet de spraakrecorder aan.

   ‘Luister goed en zeg mij na. Irene.’ Ik klink dwingend.

   ‘Irene.’ Heidi fluistert mijn naam zachtjes met bijna gesloten mond.

   ‘Kijk niet zo bang! Dat hoeft niet. Ik beloof jouw plechtig.’

   ‘Ja, dat vind ik eng.’

   ‘Doe nou maar. Ik ben je zus, vertrouw me.’

   ‘Ik probeer jou plechtig te beloven.’

   ‘Niet probeer!’

   ‘Oké, ik beloof jou plechtig.’

   ‘Je moet je gezicht eens zien. Die moet op de foto.’

   ‘Moet ik dat nazeggen?’

   ‘Nee, je moet zeggen: dat ik alle foto’s van ons uitje in Utrecht en later die van vandaag via dropbox, wetransfer of whatever met Irene deel.’

   ‘Via whatever ga delen met jou. Ja, ik beloof het.’ Klinkt steevast en zeker.

   ‘Kom we moeten een trein catchen!’

Een half uur later staan we in Amersfoort en wachten op José. De Grande Café Mocca’s zijn gezakt - een plaspauze gewenst. We lopen richting het NS-toilet. Het gebruik van die toiletbrillen kost €0,70. p/b (per/bips).

   ‘Zoveel? Ik hoef niet meer zo nodig,’ zegt Heidi beslist.

   ‘Ze spoelen die 70 cent maar door hun wc.’

Bij de VVV vertellen ze ons dat bij het theater aan de overkant een openbaar toilet is. Ik stoot er hard mijn hoofd tegen de deur. Het theater is gesloten.

   ‘Wat een zeik!’, klink toepasselijk uit mijn bekkie.

   ‘Laten we de route maar lopen en kijken wat we tegenkomen.’ Klinkt José als wijze oudste. Alsof om de hoek een wc staat.

   ‘Dat is een slim besluit!’, beaamt Heidi.

   ‘Zij de hersens en wij…,’ ik kijk Heidi aan.

   ‘De verbandhouders!’, vult ze aan.

   ‘Ja,de maandverbandhouders,’ klinkt José lacherig.

   ‘Oh help it’s girlsday out.’

Waarom het ineens over maandverband gaat? Dat komt door een eerder appje van mijn hand.

   José schreef: Legging aan - onder de broek en een paraplu mee!

   Ik: Paraplu - check! Rondwandeling - check! Zin - double check!

   Heidi: Paraplu neemt Irene mee – check. Legging- check. Zin - ook double check.

   Vlak voor vertrek app ik: Maandverband - check. Zucht!

Maar nu lopen we bij MULTIVLAAI binnen. Een goed begin van de dag zit ‘m in een gebakje en thee. Beter nog een toiletpot. Even genieten en blog voorlezen. Wie mijn blog niet uit zichzelf leest, krijgt ‘m gepresenteerd bij een schoteltje.

   ‘Eerst even deze handschoenen pakken. Weten jullie waar ik deze heb gekocht of wanneer?’

   ‘Nee, vertel?’, klinkt in canon.

   ‘Hier in Amersfoort, stelletje anti-blog-fans. Luister en huiver.’ Ze luisteren gedwongen.

   ‘Dus jij was hier vorige week al? Maar Irene,’ nu houdt Heidi haar iPhone onder mijn neus, ‘kijk wat in mijn agenda staat op elke zondag?’

   Ze heeft elke zondag gepland mijn blog te lezen.

   ‘Je bent van goede wil. Brave zus. Zou tijd worden hè?!’

Regen, zon, wind en kou wisselen elkaar af, maar kan onze pret niet drukken. Als José weer een paar foto’s maakt, bedenk ik ineens dat ook zij een belofte te doen heeft.

   ‘José jij moet mij nazeggen.’

   ‘En wel ernstig zijn hoor,’valt Heidi me bij.

   ‘Ik, José.’

   ‘Ik, José (en noemt haar volledige achternaam).’ Ze staat veel te zelfverzekerd tegenover me.

   ‘Dat laatste zei ik niet eens. Beloof Irene plechtig.’

   ‘Beloof Irene van Valen – van Hoof plechtig.’ Ik zie twinkels in haar ogen.

   ‘Oh men dit wordt vermoeiend. Om alle foto’s.’

   ‘Oh men dit wordt vermoeiend. Om alle foto’s.’

   ‘Die ik vandaag maak.’

   ‘Die ik vandaag maak en redelijk vertoonbaar zijn.’

   ‘Oh ja, dat is een goeie. Te delen met Irene.’

   ‘En Heidi,’ klinkt Heidi op haar beurt.

   ‘Te delen met mijn zussen.’

   ‘Via WeTransfer of Dropbox.’

   ‘Wie zijn dat? Dat gaat Irene me uitleggen.’ Klinkt José erachteraan.

Mijn zussen en ik, ieder haar heerlijke zelf.

   Ik begon mijn blog met de vraag of ik zo’n dag nog eens onderneem. Ja, absoluut!

   Maar dan verbied ik vrouwenonderwerpen als gekantelde baarmoeders, maandverband, opvliegers, hysterie en luiers. We begonnen er de dag mee en bij het naderen van het station kwamen we er weer op. De bal was rond.

Man wat hebben wij een broer gemist!

 Met dank aan Heidi voor deze foto van ons drie.