‘Marcel! Waar is ie?’
‘Wie? Benjamin?’
‘Nee!’ klinkt mijn
stem geïrriteerd. Ik kijk onder de tafel, onder mijn bureau, onder de bank. Ik tuur
de hele kamervloer af, van woonkamer tot in de serre. Ga zelfs zo laag op de
grond dat elke kruimel opvalt – een zeer slecht perspectief.
‘Benjamin zal je daar
niet vinden, die zit op zolder.’
‘I know. Ik zoek Vlokje.’
‘Oh, die is in de
serre.’ Ik volg Marcels vinger.
Ja hoor, daar ligt ie. Mijn hartslag vertraagt weer, mijn ademhaling
zakt naar de buik en een zucht klinkt. Hij ligt bij mijn slof (maat 38). Zo zie
jij gelijk zijn formaat en denk er om; doe ‘m niet af als stofballetje. Voor
mij is het een bijzonder sneeuwvlokje, met een opvallend verhaal.
Er waren eens twee vriendinnen die mij bij wijze van grappigheidje (een
jaar of twee geleden, drie of vier kan ook wel – de tijd gaat snel) een zak
sneeuwvlokken stuurden met de boodschap: Kijk eens hoe leuk? Sneeuw!
Over het wel of niet leuk zijn van
sneeuw zeg ik dit winterseizoen niets, dat komt vanzelf wel weer.
Deze sneeuwvlokken via de post vond
ik fantastisch en al gauw gaven ze de kerstboom een extra cool white look. Ze
versieren onze kerstboom elk jaar weer. Ook afgelopen kerst, maar nu bleek één
sneeuwvlokje extra speciaal.
Afgelopen jaar moest de boom op 27 december wegwezen. Na te zijn leeggeplukt,
afgebroken, ingepakt en naar zolder te zijn gebonjourd bleef één sneeuwvlokje achter op de vloer. Niet dat het
mij opviel, hij was werkelijk eenzaam en alleen, ongezien.
Echter niet alleen de boom moest weg, de hele benedenboel ging van de
vloer.
Na 17 ½ jaar lopen, kruipen,
rennen, springen, fietsen, vallen, opstaan en weer doorgaan op skates of
poepend, spugend, spelend, proestend, knoeiend, kleurend, lachend, vechtend, huilend,
kieteldodend, rollebollend of op welke manier ook de vloer gebruikt werd; de
vloer ging er uit. De serre was namelijk klaar – tijd om met een nieuwe vloer
de benedenboel één geheel te maken.
Hier was het dat ik de Mount Everest voor me zag. Alle meubels, de gesloopte
laminaatvloer en de nieuwe PVC vloerplanken moesten daar allemaal overheen getild
worden. Wat een klus!
Vraag jij je ondertussen af wat sneeuwvlokje hier nou mee te maken had?
Nou, hij bleek een stevig blijvertje.
Hij heeft het namelijk voor elkaar gerold om zonder menselijke aanraking de
oversteek te maken van de oude naar de nieuwe vloer. Niemand heeft ‘m
opgeraapt, opgetild of overgeplaatst. Hij is uit zichzelf van het oude naar het
nieuwe gebuiteld. Knap toch?
Daarom besloot ik dat deze sneeuwvlok moet blijven. For ever and ever en ligt nu in de serre na vele wentelingen rondom
de eettafel en vermijding van de stofzuiger. Rondom het sneeuwvlokje ligt dus
standaard wat meer stof dan elders in huis. Ik kom mooi niet te dichtbij met de stofzuiger.
Voor wie vanaf nu ons huis betreedt bestaat hiermee een nieuwe regel:
Ergens op onze vloer ligt de sneeuwvlok.
Jij zal ‘m op willen rapen en wegooien, maar denk er om, hij mag NIET op- of
aangeraakt, opgezogen of opgeveegd worden. Buiten is voor hem streng verboden. Je
mag naar ‘m kijken en schoppen. Probeer ‘m gerust opzij te blazen of duwen. Maar
hij mag niet verdwijnen en zeker niet gestolen worden.
Deze gehechtheid zit ‘m in zijn naam. Zodra ik een ding, een iets, in
dit geval een ietsje (groot is ie niet) een naam geef, krijgt het een plekje in
mijn hart en huis.
Zijn naam? Die noemde ik toch al
aan het begin?
