zondag 18 september 2016

Telepathie

Telepathie, ik heb er niets mee. Het is me te paranormaal, te vaag, ongrijpbaar en eng. Ik hou dan meer van doemaarnormaal. Maar gisteravond heb ik telepathie zien gebeuren. Het bestaat!

Om zeker te weten dat ik het echt over telepathie heb, zocht ik contact met grote vriend Wikipedia, de allesweter. Hij zei, met wat onderbreeksels van mij:
    Onder telepathie …(vervolgens smijt Wiki met Griekse termen die ik per direct verwijder onder het mom van: laten we het houden op eenvoudig Typisch Ireens)… verstaat men het vermogen tot rechtstreekse overdracht van gedachten en gevoelens en van informatie op afstand zonder gebruik van taal of technische hulpmiddelen. (dat bedoel ik precies!) Het wordt wel het "zesde zintuig" genoemd. …(hier is waar ik wiki opnieuw laat bazelen over het Griekse woord, want het leidt enorm af)… Het bestaan van telepathie is nog nooit wetenschappelijk aangetoond, en het fenomeen wordt dan ook vooral geassocieerd met het paranormale.’

En dat laatste mag Wiki vinden, maar ook houden. Als in: wat je vind mag je houden. Dat was de uitspraak van een vroegere vriend. Hij bedoelde het dan niet in de betekenis van iets vinden en dan lekker houden, als in je broekzak steken. Nee, het ging om de mening van een ander. Ik vond dan iets van iets, maar hij vond dat niet. Hij had een punt, want ik mocht iets vinden, maar hij niet, dus mocht ik het houden. En soms verloor zelfs ik het. Snap je?

Maar even terug naar telepathie. Het bestaat, ik zag het gebeuren. Daarmee is het voor mij wel degelijk wetenschappelijk bewezen. Daarbij weet ik zeker dat er geen grammetje paranormaliteit bij kwam kijken. Mijn man is namelijk niet paranormalisch ingesteld. Integendeel, als er iemand in my happy family rationeel is en zich laat leiden door hersens dan wel hij. En toch spreidde hij een staaltje telepathie ten toon, daar zei ik u tegen.

We zaten samen onder de veranda. Ja, gisteravond, toen het toch eigenlijk na 20.00 uur te koud was om nog buiten te zitten. De hete dagen zij voorbij, dat is duidelijk. Wij zaten toch buiten onder de veranda bij ons kacheltje waarin het vuur hoog laaide. Kou? Kenden we niet. Natuurlijk ook omdat ik lekker dicht bij Marcel was gekropen.

Zo saampjes genietend van rust en ruimte voor onszelf, doorbrak manlief de stilte.
    ‘Eigenlijk moeten de jongens nu toch wel naar bed, vind je niet?’ Ja, de jongens, want we hebben een vriend van Benjamin te logeren.
    ‘Inderdaad, Celine ligt er al lekker in, maar nu zij nog.’ Meestal ben ik degene die de nare boodschapper speelt, maar nu voelde ik er niets voor. Laat Marcel maar eens de boeman zijn. ‘Ik vind het echt een goed plan als jij ze naar bed stuurt.’
    Het bleef stil naast me, ijzig stil. Sterker nog, Marcel luisterde gewoon verder naar de muziek in zijn linkeroor en bleef onverstoord zitten. Ik ook, want is ken Marcel, hij moet altijd even moed verzamelen om de heerlijke bank te verlaten en in de benen te komen. Even geduld.

Ik las, in afwachting van zijn vaderlijke opvoedkunde, verder in het super interessante boek tot  ineens Benjamin in zijn nachtkledij (zal ik hierbij gelijk vermelden dat nachtkledij in dit geval alleen een boxershort is of moet ik dit verzwijgen?) me uit mijn boek haalde:
    ‘Wij gaan naar bed, welterusten!’
    Met open gevallen mond keek ik verward van hem naar Marcel.
    ‘Hoe deed jij dit, Marcel?’
    ‘Wat?’, zegt hij en kijkt me werkelijk niet begrijpend aan.
    ‘Ik zei dat jij de jongens naar bed moest sturen, maar je bent niet weg geweest, ik heb je niet horen roepen, je hebt niemand een berichtje gestuurd en toch staat meneertje hier en zegt welterusten.’
    ‘Ja, ik ben goed hè?’
    ‘Nee, jij doet aan telepathie, da's eng!’
    Ondertussen buigt Benjamin zich naar me toe en… Oeps, mag ik eigenlijk wel delen dat Benjamin met zijn 15 jaar zijn mam een nachtzoen geeft? Ach wat, ik teleporteer het op mijn blogspot. Het is  paybacktime! Tenslotte kom ik ook ongevraagd terecht in de filmpjes op zijn kanaal. Oog om oog, of beter: blog om video!