Telepathie, ik heb er niets mee. Het is me te paranormaal, te vaag,
ongrijpbaar en eng. Ik hou dan meer van doemaarnormaal. Maar gisteravond heb ik
telepathie zien gebeuren. Het bestaat!
Om zeker te weten dat ik het echt over telepathie heb, zocht ik contact met
grote vriend Wikipedia, de allesweter. Hij zei, met wat onderbreeksels van mij:
‘Onder telepathie
…(vervolgens smijt Wiki met Griekse termen die ik per direct verwijder onder
het mom van: laten we het houden op eenvoudig Typisch Ireens)… verstaat men
het vermogen tot rechtstreekse overdracht van gedachten en gevoelens en van
informatie op afstand zonder gebruik van taal of technische hulpmiddelen.
(dat bedoel ik precies!) Het wordt wel het "zesde zintuig" genoemd.
…(hier is waar ik wiki opnieuw laat bazelen over het Griekse woord, want het leidt
enorm af)… Het bestaan van telepathie is nog nooit wetenschappelijk
aangetoond, en het fenomeen wordt dan ook vooral geassocieerd met het
paranormale.’
En dat laatste mag Wiki vinden, maar ook houden. Als in: wat je vind mag
je houden. Dat was de uitspraak van een vroegere vriend. Hij bedoelde het dan
niet in de betekenis van iets vinden en dan lekker houden, als in je broekzak
steken. Nee, het ging om de mening van een ander. Ik vond dan iets van iets,
maar hij vond dat niet. Hij had een punt, want ik mocht iets vinden, maar hij
niet, dus mocht ik het houden. En soms verloor zelfs ik het. Snap je?
Maar even terug naar telepathie. Het bestaat, ik zag het gebeuren. Daarmee
is het voor mij wel degelijk wetenschappelijk bewezen. Daarbij weet ik zeker dat er geen
grammetje paranormaliteit bij kwam kijken. Mijn man is namelijk niet paranormalisch
ingesteld. Integendeel, als er iemand in my
happy family rationeel is en zich laat leiden door hersens dan wel hij. En
toch spreidde hij een staaltje telepathie ten toon, daar zei ik u tegen.
We zaten samen onder de veranda. Ja, gisteravond, toen het toch
eigenlijk na 20.00 uur te koud was om nog buiten te zitten. De hete dagen zij
voorbij, dat is duidelijk. Wij zaten toch buiten onder de veranda bij ons
kacheltje waarin het vuur hoog laaide. Kou? Kenden we niet. Natuurlijk ook
omdat ik lekker dicht bij Marcel was gekropen.
Zo saampjes genietend van rust en ruimte voor onszelf, doorbrak manlief
de stilte.
‘Eigenlijk moeten de jongens nu
toch wel naar bed, vind je niet?’ Ja, de jongens, want we hebben een vriend van
Benjamin te logeren.
‘Inderdaad, Celine ligt er al
lekker in, maar nu zij nog.’ Meestal ben ik degene die de nare boodschapper speelt,
maar nu voelde ik er niets voor. Laat Marcel maar eens de boeman zijn. ‘Ik vind
het echt een goed plan als jij ze naar bed stuurt.’
Het bleef stil naast me, ijzig
stil. Sterker nog, Marcel luisterde gewoon verder naar de muziek in zijn
linkeroor en bleef onverstoord zitten. Ik ook, want is ken Marcel, hij moet altijd
even moed verzamelen om de heerlijke bank te verlaten en in de benen te komen. Even
geduld.
Ik las, in afwachting van zijn vaderlijke opvoedkunde, verder in het super
interessante boek tot ineens Benjamin
in zijn nachtkledij (zal ik hierbij gelijk vermelden dat nachtkledij in dit
geval alleen een boxershort is of moet ik dit verzwijgen?) me uit mijn boek
haalde:
‘Wij gaan naar bed, welterusten!’
Met open gevallen mond keek ik
verward van hem naar Marcel.
‘Hoe deed jij dit, Marcel?’
‘Wat?’, zegt hij en kijkt me
werkelijk niet begrijpend aan.
‘Ik zei dat jij de jongens naar
bed moest sturen, maar je bent niet weg geweest, ik heb je niet horen roepen,
je hebt niemand een berichtje gestuurd en toch staat meneertje hier en zegt welterusten.’
‘Ja, ik ben goed hè?’
‘Nee, jij doet aan telepathie, da's eng!’
Ondertussen buigt Benjamin zich
naar me toe en… Oeps, mag ik eigenlijk wel delen dat Benjamin met zijn 15 jaar
zijn mam een nachtzoen geeft? Ach wat, ik teleporteer het op mijn blogspot. Het
is paybacktime!
Tenslotte kom ik ook ongevraagd terecht in de filmpjes op zijn kanaal. Oog om
oog, of beter: blog om video!
