Ik heb gespijbeld! Voor het eerst in mijn leven en wel vandaag (zaterdag 11 juni)! Dat ik gesnapt zou worden had ik nooit gedacht. Durfde ik eindelijk eens weg
te blijven, werd ik van achter in mijn kladden gegrepen door een kerkgenoot en klonk dreigend:
‘Voelt het spijbelen bij jou
ook zo goed?’
‘Je wilt niet weten hoe goed.
Heerlijk toch!’ Ik trok mijn schoenveter wat strakker aan.
Last van schuldgevoel kende ik niet. Gewoon omdat ik besloot daar niet
aan te doen. Maar ja, wie heeft nou ook een schuldgevoel bij het spijbelen uit
de kerk? Ja, normaal zit ik op zaterdagochtend in de kerk. Nu eens niet. Want waar ik anders braaf en met nette schoenen in
de kerk zit, zat in nu met wandelschoenen aan in de startblokken voor de EVA-zomerwandeling.
Voor de mensen die EVA niet kennen: zij is hèt christelijke
vrouwenblad van de EO waar ik al jarenlang lid van ben en EVA organiseert
geweldige activiteiten. Niet dat ik ooit eerder spijbelde om bij EVA te zijn,
maar eens moet de eerste keer zijn. En ik zeg nu alvast: volgend jaar blijf ik
weer weg uit de kerk. Geen dominee, predikant of priester die mij in de kerk
houdt als ik kan wandelen met EVA. Bij deze geef ik me alvast op voor 2017!
Alleen dat woordje ZOMER in ZOMERWANDELING viel niet goed. Man, wat zag het er bedroevend uit toen ik in mijn slaapkledij door de
luxaflex naar buiten keek. De hele afgelopen week stond een onbekende bol aan
de hemel. Hij glinsterde en schitterde en kleurde mijn dag. Om vanochtend even te slikken bij het zien van een wolkendek die reikte van noord tot west, van oost naar zuid
en kleine druppels liet vallen op het dak van onze schuur. Bah!
Ik droomde vluchtig van afgelopen dagen: ik lag in bikini in de tuin en hoorde
manlief bij thuiskomst:
‘Ik doe toch iets verkeerd!’
‘Tja, thuis-blijf-MOEDER wordt
je niet zomaar! Een top-baan is het zeker!’ Ik lag er nog maar net, voor hem
leek het of ik de hele dag niets had gedaan. Het dagelijkse uurtje dat ik zonnebaadde liet een mini laagje bruinheid op mijn huid achter. Niet dat ik daar vandaag wat aan had, het werd verstopt onder een vest. Maar nog erger, waterafstotende
kledij vond de weg naar mijn rugtas en belandde naast de lunch, flesjes drinken en een
appel.
Eén ding was zeker: regen of niet, ik ging wandelen met EVA!
De autorit ernaartoe was van het troosteloze heen en weer gaan van ruitenwissers en bij het uitstappen viel een druppel precies tussen mijn bril en
oog. Laat het nou de laatste druppel zijn geweest van vandaag!
Geen regen maar
zegen; daarvoor kwam ik en ik niet alleen, want amper binnen waren daar een
heleboel vrouwen. Ik voelde even een man-volk-gemis.
Als middel om te acclimatiseren
stuurde ik manlief een berichtje:
Eenmaal binnen stelde ik me op in de enige rij en voelde een warm
welkom. Je kan zeggen wat je wilt, maar bij EVA binnen voel je
jezelf direct thuis met een kopje thee, een smikseltje en alles gezellig
aangekleed. En dat met 200 vrouwen. De eerste lichting van drie zat hier; de vroege vogels met al hun gekakel.
Het klonk door tot in het bos.
Een bos dat ik niet kende, maar
hé, met in totaal 600 vrouwen in de buurt had ik van angst voor enge mannen geen last. Ik voelde me veilig.
Zelfs bij het lopen van de langste afstand (er waren vier wandelroutes te
kiezen, ik koos natuurlijk de langste). Hoe langer op mezelf hoe beter, was
mijn idee. Eenmaal thuis is het weer ‘mamamamamamamama!’ Of ‘vrouw, waar blijft mijn eten!’
Niet alleen de afstand kon ik kiezen, maar ook of ik een vriendin mee wilde (of meerdere) of individueel wilde rondtrekken. Ik koos voor het laatste, want hoe graag ik ook al
kwebbelend met een vriendin op stap ga, soms loop ik grager alleen. Dan is het nog meer mijn dag!
Mijn dag om de drukte van de
junimaand even achter me te laten en lief te zijn voor mezelf. Een dag om met
een boekje vol vragen en opdrachten op weg te gaan. Alles om dichter bij mezelf
en God te komen. Een dag om in rust en ruimte de tijd te nemen met de ene voet voor de andere of juist om een poosje stil te staan of zitten. Te kijken om me heen en te ruiken, voelen en proeven hoe het is in het bos. Dicht bij de natuur, een boom knuffelen, een mug weg slaan of een grasspriet plukken. Alles even rustig en relaxed. Want dat was deze wandeling. Iets om vaker te doen, iets om mezelf te gunnen. Het werkt rustgevender dan drie weken vakantie. Misschien iets voor jou?
Tot zich toch wat stress aan diende toe ik onderweg de paperassen beter bekeek. Zie ik toch dat ik één dingetje fout heb gedaan: ik had de verkeerde schoenen aan!
