Sinds twee weken weet je dat de mannen in dit gezin kunnen koken.
Oh nee, dat weet je niet. Ik
heb tot vandaag niet gereageerd op de vragen onder die blog. Dat is bewust, want
al die tijd hoop ik op een vervolg en wil ik schrijven dat ze er niets van gewokt
hebben.
Laat duidelijk zijn, dat de vraag of het hen gelukt is, net zo hard in
mijn hoofd zoemde als in de hoofden van een paar lezers. Andere leesfans kozen
direct de tafelstoelen van de mannen en zouden blind aangeschoven zijn.
Gezellig natuurlijk, maar het was uiteraard knusser op Celine’s en mijn
moeder-dochter-avond.
Ten eerste, omdat het thuis een
smakeloze boel is als ik er niet ben. Nu niet gelijk schelden dat ik hoog van de
toren blaas. Het zijn mijn eigen tafelgenoten die bij mijn afwezigheid zeggen:
‘Het is niets aan als jij er
niet bent.’
Ten tweede werden Celine en ik omringd
door knappe Italiaanse mannen. Wat is nou beter? Thuis zitten of genietend van
een Calzone Ripieno fantaseren over alles wat at home mis kan gaan:
Noodles die te gaar zijn; de
kip geploft; de groente te gezond; de
pepers te heet; de saus te dun; de vla
te koud; de aardbeien niet zoet.
Toegeven dat het niet gelukt
is, zouden de mannen natuurlijk niet doen. Liever verdoezelen ze de bewijzen
van thuisbezorgd.nl in de prullenbak van de buurman en met de afzuiger op stand
drie hopen ze elk verbrandingsprocesje het huis uit te hebben gewerkt voordat ik
thuis kom.
Alle cynisme op een stokje - ik doe niet lief. Het is de mannen namelijk
super goed gelukt. Niet alleen op de vader-zoon-avond zelf, maar ook toen ze hun
kooktovenarij in de herhaling aan mijn dochter en mij voorzetten. Het was zalig
en te weinig!
Ze vroegen zelfs stoer om mijn
ongezoete mening en of er iets was aan te merken. Tja, als ze erom vragen?
'De kippensoep is wat flauw en ik zou er stukjes omelet, fijn gesneden prei en bosui in doen.'
Nu denk jij zeker dat ik jaloers ben en expres zeur op de koks. Nee dus,
zij vroegen om mijn mening. Onthoud even dit: ik hoor al heel wat meer jaren hun
ongezonde mening. Weet je wat de grootste klacht van mijn drie huisgenoten is?
Ik kook te heet! Ondertussen
oefen ik me suf om koud te koken, maar dat is moeilijk en duurt lang!

Op mijn vraag wat het geheime ingrediënt
was, zeiden de mannen:
‘Het zit ‘m in de Teriyaki saus.’
'Er zijn meer sausen, die
proberen we de volgende keer dus.'
'Nee, mam, nee!’, klinkt
Benjamin paniekerig, ‘ik wil alleen deze saus. Deze is zo lekker. Hier kan vast
alles mee.’
'Tuurlijk! Het kan vast over sperzieboontjes,
broccoli, gnocchi, rijst, ossenhaas, entrecote, aardappelen en vis.’ Het is
Marcel die mijn zoon bijvalt. Het is zo typisch Benjamin, vasthouden wat goed
is en dat nooit veranderen.
‘Ja ja, het kan vast ook over macaroni,
bami, in de lasagne en misschien zelfs op pizza. Hoor eens even dit: nu jullie kunnen koken ben ik misbaar.
Ik ben weg peoples!'
‘Hoezo mam, waar ga je heen?’
‘Ik heb dromen in overvloed.
Even kijken op mijn Bucketlist: schrijfretraite, de Compostela, Barcelonatrip,
New Zealand, slapen in een vuurtoren.’ Ik ga er even bij zitten, want ik heb
een keus te maken.
'Maar de boodschappen dan?', klinkt
Marcel bezorgd.
Die vraag verwachtte ik. De mannen doolden
voor hun wokmaaltje en kippensoep drie kwartier rond in de AH. Alles wat ze
zochten was: wokgroenten, kip, noodles, Teriyaki saus en nog wat kruidigheden.
'Lieverdjes, ik heb de boodschappen
al gedaan. Kijk maar in de kast, koelkast en vriezer. Ik kocht zelfs jullie favoriete Teriyaki
saus. Dat doen jullie graag overal overheen toch?'
'Ja, maar heb je ook yoghurt gekocht voor
vlaflip?’
'Nee snoeperd.'
'Dat moet!'
'Ik heb iets veel beters.'
'Oh?’
'Alles voor Dame Blanche: ijs,
banaan, slagroom, chocoladesaus.' Celine likt haar vingers al af, zie ik.
'Chocoladesaus lust ik niet.'
'Dat weet ik toch. Kijk wat ik voor jou kocht? Dit vind jij vast lekker over jouw ijs: Teriyaki saus, een heel flesje voor jou alleen.'