Ken je het boek: Wreck this
Journal?
Wrecken betekent zoiets als verwoesten. Zo begrijp je gelijk de
bedoeling van dit boek. Het gaat in ieder geval niet om een ezelsoortje, het
maken van aantekeningen of mooie zinnen onderstrepen en arceren. Het gaat om pure
verwoesting in zijn ergste vorm.
Waag het niet te doen met mijn
boek!
Ik kreeg een Wreck this journal
cadeau van een vriend. Bij het doorbladeren was ik direct verliefd. Het duurde
niet lang of ook Celine viel als een blok voor dit boek en vroeg een exemplaar
als cadeau voor haar rapport. Haar rapport heb ik nog niet gezien, maar het
boek heeft ze al. Hij is te leuk om in de la te laten branden.
Voordat je denkt dat we zonder pardon de verpletterende opdrachten
uitvoerden, moet je weten dat het niet zomaar gedaan is. Hoewel ik niet
allergisch ben voor rare fratsen, gaat het vernielen van een boek zelfs mij te
ver. Het is zo niet-hoe-het-hoort.
Echter eenmaal die drempel
over, bleken we unstoppable.
We hebben onze modderschoenen afgeveegd aan een bladzijde en
verschillende dode beestjes hebben hun laatste rustplaats in dit boek gevonden.
Ik ben met mijn rode monster over mijn boekje heen gereden met zoonlief als
getuige. Dat wil Celine natuurlijk ook, maar zij moet eerst haar rijbewijs halen.
Nu wachten we op een regenbui om een zelf getekende tekening te laten
verregenen. Ik weet, het regent vaak genoeg, maar dan hebben we net de boeken
niet bij de hand. En wil je geloven dat je een boek uit kan laten? Celine bewees
dat en zoveel meer.
Helaas heb ik een prachtige wreck-kans
voorbij laten gaan. Ik had mijn journal
van de Jacobitoren af kunnen smijten, want vorige week stond ik bovenin die kerktoren
als hulp van mijn manneke om op 5 mei de vlag binnen te halen. Misschien was
het vooral goed dat ik het boek vergeten was, want stel dat ik iemands kop ermee
gekraakt had. Au! Krijg ik eenmaal weer beneden de politie op mijn dak.
Afgelopen maandag heeft Celine ons maandagse oppaskind (Charice) betrokken
bij het ruïneren van haar boek.
‘Charice, help je mee een mooi
blaadje te vinden?’
Vervolgens zie ik de meisjes
dit blad met een steen platdrukken op een bladzijde. Celine wordt helemaal enthousiast.
‘Mama! Ik ga het boek vanuit
het zolderraam naar beneden gooien oké?’
‘Gaaf plan! Ik blijf wel hier
om Charice uit de gevarenzone te houden.’ Ook zij kan het boek beter niet op
haar knappe koppie krijgen.
Even later ligt het boek op het terras. De eerder opgeplakte en geplette
bladeren zijn van schrik uit het boek gevallen. Geduldig lijmen de dames alles
weer op hun plek.
‘Dat ziet er nog niet zo heel
gewreckt uit… Oh ik weet iets beters,’
zegt Celine. Na een korte stilte hoor ik Charice verbaasd vragen:
‘Wat doe jij nu?’
‘Ik maak modder, want ik ga een
handafdruk in mijn boek maken. Lekker hè?’
‘Nee, dat is vies, jij bent
stout!’, zegt de kleine abrupt.
Als aan het eind van de middag de papa van Charice het meiske komt
halen, vertellen we wat we allemaal hebben gedaan. Zo laat Celine vol trots
haar nieuwste boek zien. Hij kijkt er geïnteresseerd naar en lacht om de
uitgescheurde bladzijde die weer verkreukeld en al terug is geplakt, hij mag
wat opschrijven op de pagina met dromen van anderen en geniet van de sporen van
fietsbanden en vindt de dode beestjes helemaal geweldig.
Ineens horen we papier verscheurd wordt. We kijken tegelijk op en zien dat
Charice de studieboeken van haar vader gevonden heeft en met haar modderige
kluifjes twee bladzijden omhoog houdt.
Geschrokken kijk ik mijn neef aan.
‘Ik geloof dat ik vandaag
vooral de opvoeding van je kind heb gewreckt.’
