‘Die
lieve mevrouw K, die mij zo goed Duits probeert te leren, verdient het niet dat
ik mijn huiswerk niet af heb!', zegt dochterlief verontwaardigd, ‘en dat dertig
keer. Is dat strafwerk of is dat strafwerk?’
‘Strafwerk? Jij? Welke leerkracht
moet ik in elkaar slaan?’
‘Geen, want ze is juist lief!’
‘Maar jij en strafwerk, dat
bestaat niet! Waarom eigenlijk?’
‘Ik had mijn huiswerk niet af.’
‘Oeps!’ Ik val van verbazing van
de bank.
Celine die geen huiswerk maakt is ondenkbaar. Dat durf ik hier zwart op lichtblauw
te schrijven. Ik tref haar veelal boven haar schoolboeken aan. Altijd, oh nee,
zoals nu blijkt, maakt ze BIJNA altijd haar huiswerk; leert ze goed voor haar
toetsen en haar werkstukken zien er uit om direct uit te geven.
En nu strafwerk. Het is
ongehoord! Wat mij betreft zou het verboden moeten zijn voor deze topper!
Laat me even naast mijn laarzen lopen en vol trots denken aan mijn meid.
Ze is een voorbeeldleerling, dat weet ik gewoon. Als hulpmoeder op de
basisschool zag ik dat al. Ik was erbij om te zien dat ze zich van kleuter ontwikkelde
tot een jonge dame – en wat voor één. Elke leerkracht zou tekenen voor een klas
vol Celine’s.
Een klas waarin iedereen altijd
het huiswerk heeft gemaakt en oplet in de les. Een groep zonder eeuwige
geroezemoes, geschuifel en getetter (waar Celine zo gek van wordt). Iedereen
zou zich houden aan afspraken en met respect omgaan met elkaar en de leerkrachten.
Dit alles in de wetenschap dat ze thuis de boel weer op stelten kunnen zetten.
Maar nee… strafwerk. En eigenlijk is het de schuld van mijn man en mij. In
al haar wil om een voorbeeldleerling te zijn, slaat ze nogal eens door in het doen
van haar schoolwerk en hebben wij haar gezegd af te remmen. Soms moet het kind
in haar even los mogen. Even ruimte om te spelen.
Ik ken het gevoel; in alle
moeten, even mogen. Dat willen we toch allemaal wel eens even?
‘Maak maar eens niet je
huiswerk, leer maar even minder goed voor een moeilijke toets, lees het boek
wat minder intens! Ga spelen! Laat af en toe wat liggen.’ Zo klonken onze
adviezen.
Dat ze vanaf dat moment alle rommel
in d’r kamer laat liggen en nooit opruimt, is nou net wat wij niet bedoelen.
Daarom heb ik vooral extra uitgelegd dat we het over schoolwerk hadden.
Zo is het gekomen dat Celine haar huiswerk niet heeft gedaan en
verdiende daarvoor een beloning! Alleen nou net niet in de vorm van strafwerk!
Ik lig nog naast de bank van verbazing.
‘Het
is niet eerlijk, dat jij als vier VWOer zo’n sanctie krijgt. Hoe zit dat met
zelfstandigheid, inzet en werkhouding? Zo’n goede leerling als jij, met zulke
cijfers, mag best wat ruimte krijgen. Iedereen kan zien dat je meer dan je best
doet.’
‘Maar mama, een leerkracht kan
niet de ene leerling wel en de andere leerling geen straf geven.’
‘Dus heb jij nu pech en mag je strafregels
schrijven.’
‘Ik denk eigenlijk dat de docent
me liever geen strafwerk had gegeven. Ze is juist zo’n lieverd.’
‘Maar wacht! Ik kan het voor je
doen!’, zeg ik ineens enthousiast en Celine begint te stralen.
‘Wil jij de strafregels
schrijven?’
‘Ja.’ Ze rent direct naar boven
om iets te pakken.
‘Gebruik dan deze pennen!’ Ze biedt
me een set gekleurde pennen aan.
‘Oh leuk, kleurpennen!’ zegt het
kind in mij. Ik ga gelijk los en speel met woorden en zinnen, vooral in de
laatste zinnen laat ik me even teveel gaan! Zou de verandering opgemerkt worden?
De soms niet lieve mevrouw K, die
mij met de grootste moeite Duits probeert te leren, snapt dat ik soms mijn
huiswerk niet maak.
