Blijven
ze nog langer piepen? Voor de tweede keer binnen één week word ik uitgenodigd om
een korte vragenlijst over hun dienstverlening in te vullen. Alles best, maar
ik schrijf liever een recensie. Als zij hem nou ook leuk vinden, krijg ik
misschien gratis kaarten voor het Rijksmuseum. Zij zijn tenslotte hoofdpieper,
ehm, sponsor van dat museum.
De
in te vullen vragenlijst gaat over mijn bezoek aan een KPN XL winkel. Ik was
daar vorige week te gast, want mijn smartphone liet geen ‘piep’ of ‘pling’ meer
horen.
Mijn grootste angst was gemist te worden. Dat moest vooral snel opgelost worden.
Vandaar
KPN XL. En XL is ie! Zeker als het ging om het aantal mannen dat daar liep. Ik mistte girlpower en bracht daar maar gelijk verandering. En hoe! Ik scheurde de parkeerplaats op. Zette de
motor af, deed mijn gordel los, opende de deur en stak één voet in een rood
glimmende pump met stiletto hak uit de auto. De andere voet volgde gehoorzaam.
Ik stapte uit, streek mijn fleurig rode damesjas in de plooi en sloot de auto
af. Moet ik echt zeggen welke kleur mijn rode monster heeft?
Ik
voelde me Miss Congenialty bij het
naderen van de voordeur. Ken je haar niet? Ze is in werkelijkheid een ruige,
stoere, politieagente; de enige echte kerel in haar corps. Met haar boeren,
winden en rochels overtreft ze elke vent met wie ze werkt. Haar opdracht: undercover
meedoen aan de Miss Verkiezing. Na een mega make-over, stapt ze op de rode loper… en valt je mond werkelijk
open. Wat een wijf! Echt een leuke film.
Zo
ging ik over de rode loper de winkel in.
Wacht… Was er wel een loper? Als die er al was, was ie vast groen.
Ik
liep zelfverzekerd recht op de man af, die bij de ingang achter een desk stond.
Zou hij mijn hand kussen?
Nee, dus. Hij vroeg me naar mijn probleem. Moest
ik daar werkelijk mijn huwelijksproblemen neerleggen? Ik kwam toch vanwege mijn broken Phone?
Ondertussen schond hij ook nog mijn privacy,
door te vragen naar mijn vergrendel-code. Het lef!
Alsof
het niet erger kon, bleek mijn telefoon onherstelbaar dood en deden de
geschatte kosten me naar adem happen, maar bleek ook mijn abonnement binnenkort af
te lopen en kwam ik in aanmerking voor een vervangende telefoon. That’s some service.
Doemde een nieuw probleem op.
‘Mevrouw, is uw man er ook? Want als
opperbaas van RitsRatsReklame B.V. en daarmee uw abonnementhouder, moet hij toestemming
geven.’
‘Uhm, mijn man.’ Ik draaide me om, maar zag
hem niet. Vervolgens keek ik even in mijn tas en rommelde wat tussen deodorant,
agenda, sleutels en ander ondefinieerbaar spul. ‘Hij zit ook niet in mijn tas.
Ik denk dat hij aan het werk is.’
‘Kan u hem bellen?’
‘Nee!’ Ik wees op mijn zojuist afgeschreven
telefoon.
Onmiddellijk schoof de verkoper een andere telefoon
onder mijn neus. Zo kon ik de baas bellen met de vraag of hij verschillende paperassen
kon mailen en snel, want ik was nu toch wel lang genoeg onbereikbaar.
In
afwachting van de benodigde papieren mocht ik plaatsmaken op de luxe bank
midden in de XL winkel. Ik werd voorzien van een kopje thee en mocht televisie
kijken. Alles om me thuis te voelen.
Ik wilde al bijna in mijn neus peuteren, mij
laarzen uit trekken en… hou me in. Ik was toch Milady? Wat denk ik wel en dan
ook nog verraden dat ik helemaal geen pumps aan had.
‘The Bold
and the Beautiful is op vier,’ hoorde ik plotseling achter me en kreeg een
afstandsbediening in handen gedrukt. Doe mij maar National
Geographic.
Tot
ineens, na wat heen en weer gezap en een tweede kopje thee, een verkoper me vraagt:
‘Kent u deze man?’
‘Marcel! Wat ben je klein geworden!’
Vanachter een A4tje met een kopie van het
paspoort van mijn man komt de verkoper tevoorschijn.
‘Je herkent hem als je man, dat is mooi.’
‘Gelukkig wel! Is ie niet knap?’
De
verkoper hield wijs zijn mond en regelde dat ik een half uur later de winkel uitliep met
een smile en nieuwe Phone.
Nog amper de sim verwisseld en de telefoon aan, begint dat
ding toch te piépen!
Mijn dag was direct nog beter: ik ben gemist!
