Hoe jaloers kan ik zijn! Op mijn kinderen nog wel! Ik wil zelfs weer
naar school!
Het heeft alles te maken met het bestaan van de EXPRESSIEKLAS. Deze klas
staat garant voor extra uren tekenen, handvaardigheid, muziek en drama.
Natuurlijk kozen onze kinderen voor die klas. Met de creatieve geest van mijn
man + mijn creatieve handen is bij ons nageslacht artisticiteit
in het kwadraat ontstaan.
Bij de verhalen van wat de jongelui doen in deze klas, luister ik intens
jaloers mee.
Vooral mijn dochter, Celine, kon
toen zij nog in deze klas zat, honderduit vertellen over alle creatieve
uitspattingen die wij pas werkelijk zagen tijdens de eindpresentatie. Het was het
wachten waard.
Nu is het Benjamins beurt. Hij vertelt minder over zijn bezigheden. Dat
maakte de verrassing van de eindpresentatie van vorig jaar extra groot. Hij blies
iedereen uit de stoel tijdens een optreden met zijn klas. Niet alleen Benjamin
straalde van trost.
Nu nog één presentatie te gaan, wat
wacht ons later dit jaar?
Hoe dan ook blijft bij mij de neiging bestaan om school maar eens te bellen.
Ze kunnen toch wel een extra tafel en stoel in de klas zetten? Ik wil weer naar
school!
Wacht! Zeg ik dat? Ik, die way back school echt haatte. Ik ging
niet graag naar school. Never did, never
will, is mijn idee.
Maar als de expressieklas nou 30 jaar geleden had bestaan? Dan had school
er voor mij heel anders uit gezien: leuker! Doe mij vooral handvaardigheid en
tekenen. Ik laat graag mijn handjes wapperen, zeker als het in het handvaardigheidslokaal of met de verfkwast in de hand is.
Muziek is dan weer wat minder, hoewel
ik daar heus wel wat van zal maken. Zingen vind ik sowieso heerlijk! Ben ik
blijven doen.
Het vak drama, dat mogen ze
houden. Ik kan natuurlijk niet overal goed in zijn. Het heet niet voor niets zo.
Acteren kan ik, maar teksten onthouden is mijn drama! Kijk naar mijn rol als
moeder, die ziet er goed uit toch? Als ik echter eindelijk de juiste woorden
heb geleerd, heeft het kind weer een groeispurt achter zich gelaten, kan ik
mijn tekst weer aanpassen.
Nu ontving ik vorige week een e-mail over een cultuuruitje van de klas
van Benjamin. Dat zou ook goed staan in mijn agenda, want weet je wat ze gaan
doen? Ze gaan naar Amsterdam. Dat wil ik ook! Ze beginnen met het Foam museum. Het
wat? Het Foam museum. Dat is het Fotografiemuseum Amsterdam. Nu begrijp ik gelijk
de naam Foam. Googlen is zo handig!
Alsof dat niet genoeg is, gaan
ze ook naar het Rijksmuseum. Of all!
Nu wil ik nog zekerder mee. Late Rembrandt here
I come!
Ik ga die e-mail van school maar eens beantwoorden met: is er niet één
stoel vrij in die bus? Ik beloof me aan te passen aan de rol van puberale
leerling. In some way ben ik puber
gebleven, vooral die teksten ken ik nog wel. Gewoon zeggen wat in me opkomt.
Kan ik! Dat is aardig mezelfs.
Met mijn lengte val ik zeker
niet op, eerder val ik weg. En niet onbelangrijk: ik ken de jongens van deze
klas allang. Ze zijn allemaal bij me over de vloer geweest. Ze hebben bij ons
gegeten, muziek gemaakt, spelletjes gespeeld en hebben elkaar zelfs overhoop
geschoten in mijn tuin.
In deze klas met zo’n twintig
meiden zal het de zes jongens heus niet opvallen dat er één meisje meer tussen zit.
Ik denk niet dat hun oog op mij zal vallen.
Ik zie mezelf al zitten in die bus. Lekker tussen iedereen in en opgaan
in mijn puber-rol? Met mijn mobieltje spelen kan ik ook. Selfie-les heb ik
gehad. Spelletjes download ik nog wel even voordat we gaan. Genoeg te doen op
dat ding. En als ik even geen zin heb, kan ik nog even wat nieuwe functies
ontdekken, want met de S5 kan weer meer dan met een S4. Zie je? Ik pas perfect
bij deze mobiele-tijdperk-kids.
Ik beloof alleen niet dat ik me koest zal houden. Tussen al die
hormoonbalen, zullen ook snel mijn hormonen opspelen. Die beestjes (hormonen
dus) werken besmettelijk. Misschien zal ik uiteindelijk als grootste puber uit
de bus komen.
Daarbij neem ik het risico dat
ik ook de grootste straf krijg. Mag ik honderd keer schrijven: IK MAG MIJN
HOOFD NIET UIT HET LUIK VAN DE BUS STEKEN!
Zal ik maar vast beginnen met
schrijven?
