zaterdag 28 maart 2015

Groeps-chat



Zit jij al in één of meerdere WhatsApp-groepen?
   Zo ja? Dan hoor je er helemaal bij! Het is echt hot! Letterlijk als in modern en figuurlijk omdat je er je handen aan vol kan hebben. Het werkt snel als je vlug een reactie van de anderen wilt ontfutselen. Sneller dan email in elk geval en dat willen we tegenwoordig – snelheid.

De ‘plings’ uit mijn telefoon volgen elkaar regelmatig in rap tempo op. Ik lach er meer en meer om. Ik heb namelijk geleerd om die dwingende geluiden af en toe te negeren. Ik ben baas in eigen telefoon, vrij om te reageren of niet. Zo handig! Negeren of reageren. En ben ik in andermans ogen te langzaam, kunnen ze altijd nog bellen. Echt waar! Je kan bellen met een telefoon!

Baas in eigen telefoon betekent voor mij de bewuste keus óf ik wel in een nieuwe groep zitting wil nemen. Een ander kan mij er wel bij willen, maar hé, wat als ik dat niet wil?
   Waarom wordt mij niet eerst gevraagd of ik in een groep wil? Daar is niets mis mee. Mij er zondermeer in knikkeren, vind ik gewoon schokkend.
   Ik bedoel maar: op het moment dat een grappenmaker mij opneemt in een groep, ziet iedereen automatisch mijn nummer. En bedankt! Waar ik op Facebook kan regelen dat niemand zonder mijn toestemming mijn naam kan taggen (toevoegen) in een nieuw bericht op mijn tijdlijn, kan je via WhatsApp gewoon doen wat je wilt. Dat zou verboden moeten zijn. Daarom hier de vraag: vraag me in het vervolg eerst of ik wel in je groep pas!

Aangezien ik die keus tot nu toe niet krijg, stap ik er soms net zo snel uit als ik er in geknikkerd word. Onder andere omdat de groepsgrootte me doet schrikken. Hoe groter de groep, hoe meer berichten. Zo wordt het die hotline, die ik in het begin noemde. Al die berichten die ik dan moet lezen en bijhouden… ik kan er maar druk mee zijn. Daarbij loop ik automatisch het risico dat mijn telefoon wordt volgegooid met mega veel ongewenste foto’s. Het is mijn reinste SPAM!
  
As I speak, hoor ik ‘pling’. Ja, hoor, ik ben doodleuk in een groep gepropt. Gelukkig zit ik er als de kippen bovenop, bekijk de groep en reden van invoering en bedenk: ik ontprop me er met evenveel gemak weer uit. Houdoe!
   Ik bekijk gelijk even in welke groepen ik nog meer ongewenst zitting neem en tref twee groepen aan waar ik per direct afscheid neem. Zonder ‘gedag’, zonder te zwaaien, zonder knuffel of smiley. Ik ben weg! Leve de mobiele vrijheid! Het voelt heel goed, moet ik zeggen, ik krijg er lol in!

Zie ik ineens de ‘van Valen fun’ groep. Fun? Daar heb ik lang niets van gehoord. Ik ben zelfs de fun vergeten. Bij bestudering van de gesprekken besef ik dat er een groot gemis is aan diepgaande berichten. Wat had ik ook gedacht bij dit stelletje debielen.
   Ik herinner me ineens dat Marcel binnen een week op de vlucht was geslagen. Hij verdween op mysterieuze wijze uit de groep. Nu begrijp ik het: hij werd (terecht) gek van de nutteloze berichten en werd horendol van alle meldingen op zijn werk. Hij ontdekte de ‘groep verlaten’-knop.

De laatste keren dat ik in deze groep vroeg om de mening van anderen, kreeg ik nooit antwoord. Met het idee: wie-zwijgt-stemt-toe, nam ik zeer makkelijk beslissingen en werd unaniem mijn idee aangenomen. Zware discussie waren hier niet aan de orde en onnodige foto’s werden niet gedeeld. Zo moet een groep zijn! Ik voel geen enkele reden om hier mijn koffers te pakken en blijf lekker zitten waar ik zit. Ik zeg volmondig ‘ja’ tegen mijn gezins-groepsApp.

Het is tijd om de groepsfoto te veranderen. Zo kom ik bij onze groepsinformatie, waar te zien wanneer de groep is aangemaakt en zo meer.
   Ineens wordt me pijnlijk duidelijk waarom hier geen zware discussies worden gevoerd, maar wel aan de keukentafel. Ik begrijp waarom ik unaniem mijn beslissingen kan nemen. Zonder een kus, een zwaai of zelfs maar een knipoog, zijn alle andere leden vertrokken.

Ik ben hier helemaal alleen!