Stond ik daar! Alles klaar om op weg te gaan en voorbereidingen te
treffen voor het Sweet Sixteen feestje van dochterlief. Ik moest alleen nog even
iets checken op mijn laptoppie. Daar ging het goed mis.
Van de een op de andere seconde, vulde stress mijn huiskamer. Dit kon ik
er echt niet bij hebben.
‘Ik moet weg, ga nou aan!’, kermde
ik tegen het beeldscherm. Die bleef echter zwart. Een beter moment suprême om kapot te gaan, kon
mijn laptopje niet bedenken.
‘Aaaargggggh! Marcé-hel! Hellup!’
Hiermee ging mijn geweldige idee om een Sweet-Sixteen-live-blog te schrijven in zwart
op.Het leek zo'n super leuk plan.
Natuurlijk kon ik een andere
laptop meenemen, maar de plotselinge wisseltruc van Windows 7 naar Windows 8 is
niets voor mij. Ik en flexibel?
Erger dan geen blog, was dat op het bureaublad van mijn schijnbaar
gestorven computertje, een mapje stond met foto’s van Celine. De hele afgelopen
week heb ik uren besteed aan het doorzoeken van zestien jaar foto’s. Zeg maar
gerust: duizenden digitale foto’s gezien, want dit mens maakt belachelijk veel foto’s.
Het digitale tijdperk hè? Ik was er even minder gelukkig mee.
Daar ging mijn idee van het fotofilmpje.
Ik zou er maar zo een zwartgallig beeld van krijgen, wat totaal niet past bij
het kleurrijke leven dat we met Celine hebben.
Gelukkig was daar Marcel. Hij kan toveren, dat bleek nu weer. Hij zorgde
ervoor dat de foto’s via het televisiescherm en ons draadloos netwerk op een
andere laptop gezet konden worden. Zo klonk mijn: ‘Hoera!’ voor Marcel en vond
ik het digitale tijdperk ook weer niet zó heel erg.
Tijd om naar de feestlocatie te sprinten. Tassen vol eten, lekkers en
versieringen werden in de auto gedropt en deuren dichtgesmeten. Over een
kwartier, om 17.45 uur, zou de eerste gast arriveren. Gelukkig dook Marcel
achter het stuur, want om op tijd te zijn, moesten we racen. Weer zo’n
specialiteit van hem.
Al snel ontving ik de eerste gasten, terwijl Celine dacht dat
iedereen pas vanaf 20.00 uur zou komen. Ze dacht wel meer van haar Sweet
Sixteenfeestje te weten. Wat ze niet wist, was mijn wekenlange lidmaatschap in een
WhatsAppgroep dat bestond uit veertien meiden en één jongen. Het voelde als een
hele eer. Of kon ik beter zeggen: een dagtaak? Het aantal berichten was niet
van de lucht. Het hield me van de straat. Ons doel Celine te verrassen.
Regelmatig ging het in de chat nergens
over. Maar gelukkig werden ook belangrijke zaken besproken. Zo hadden we het
over een spandoek en wat daar op moest komen. Ook bedachten we tekst op het
lied ‘Let it go’ uit de film ‘Frozen’. Wat een moeilijk lied! Natuurlijk werd
ook afgesproken wie mee ging helpen met de boel versieren. Terwijl Celine dacht
dat opi en omi me zouden helpen. Als grap zou iedereen een winterpeen geven. Dat
vindt ze lekker! En paarden gelukkig ook, want hutspot is niet onze favoriet.
Terwijl Celine thuis stuiterend van spanning door het huis ging, ontving
ik bekende en onbekende jonge gasten en veranderden we samen de
ontmoetingsruimten van de kerk in twee gezellige feestruimten en zetten we de
puntjes op de i.
Al met al vond ik het spannend,
want nu kwamen zestien mensen samen. Mensen van school, tienerclub, scouting,
buurtvriendinnen en het vriendje zouden elkaar voor het eerst na wekenlang
chatten nu live ontmoeten. Ik was benieuwd of dat wel goed kon gaan.
Ook ik kende lang niet
iedereen. Sommigen waren compleet onbekend, waar ik anderen wel eens vluchtig ontmoet
had. Weer anderen maakten mijn huis soms kortstondig onveilig en anderen zijn kind
aan huis. Nu kwamen ze samen om één meisje dat nog mistte te verrassen. We werkten
samen aan versieren van de boel, oefenden
het lied en aten samen.
Al snel ontdekte ik dat het
meisje dat deze mensen samenbracht bijzondere vrienden heeft. Het klopte met
elkaar en dat gold voor al die zestien uur dat we samen waren.
Nu is alles opgeruimd en opgeborgen. Zelfs het beeldscherm van mijn
laptopje doet het weer.
Ik kijk vol verwondering terug.
De live-blog gemist, maar wat blijft is mooier: mijn verraste verbazing. Het is toch wonderlijk
hoe één meiske, mijn meisje, zoveel verschillende mensen bij elkaar kan brengen
en er geen onvertogen woord viel. Een feest vol gezelligheid, saamhorigheid en
verrassingen met een stralende zestienjarige als middelpunt.
Blijft één ding: Wat is het
stil op WhatsApp.
