Tja, daar zitten we, ruim
1300 kilometer van mijn kasteeltje...
Kilometer na kilometer weggevreten, verder en verder van huis, om vooral
zongarantie te hebben. In ons eigen kikkerlandje mistte dat, daarom wegwezen!
Geloof het of niet, maar
deze rit was de eerste keer dat ik in Marcels nieuwe auto reed. Nog vlak voor vertrek
melde ik aan vrienden de cruisecontrole maar eng te vinden en deze nog geen
seconde denk te gaan gebruiken. Ik houd liever alles zelf in de hand. Toch leert
de baas (idolaat van cruisecontrole) me op een rustig stukje snelweg hoe het
werk en warempel, ik rijd kilometer na kilometer met dat ding aan. Tja, onze
Volkswagen kerkhof (vanwege alle dode vliegen op de voorruit en neus), hoewel
mij te groot, rijdt ie als een trein en trekt mijn tweede huisje naar onze eindbestemming.
Wil ik nog meer?
Ja! Daar zijn!!! Wat een
rit!
Eenmaal op onze
eindbestemming zijn zon, zee en wind direct ons deel. Wauw, het bestaat! Hier
kom ik eindelijk aan de benodigde overdosis vitamine D gecombineerd met V. Een
goede smakelijke mix.
Helaas, niet alles is
koek-en-ei... Ondanks volop zon, zijn er momenten dat we allemaal wat anders
willen doen. Zo is er die ene dag: Hij wil krabbetjes en visjes zoeken, zij wil
shoppen. De andere hij wil mee met de kleine hem en zij kijkt sip... Bang dat
zij enige is in haar shopwens.
Mama komt met de uitkomst:
de mannen bevredigen hun jaaginstincten maar, de dames doen dat waar zij goed
in zijn. We gaan naar Collioure, waar het beiden kan. Het is een prachtig pittoresk,
schilderachtig, knus en gezellig dorpje, aan de nog prachtigere Pyreneeën en de
aller-prachtigste Middellandse zee. Eerlijk = eerlijk, liefst tuur ik over het
water - denkend aan... eigenlijk niets. Daarboven lonkt het even-samen-zijn met
dochterlief!
Ze heeft twee winkels in
gedachten. We lopen eerst gezellig en vooral rustig aan een rondje op deze warme
dag. Hoor je me klagen? Nee! Ik zou niet durven, hiervoor koos ik deze regio.
Het eerste winkeltje wordt
al snel gevonden waarna madammeke naar die andere wil. Daar gaan we weer. Zij
neemt de leiding, wetend waar ze heen wil in de snoeihete winkelstraatjes. Echt
wel warm hoor, maar klaag ik? Nee toch?
“Hé wacht, deze straat
loop ik voor de tweede keer door!” roep ik Celine na een poosje na. Ze loopt
inmiddels ver voor me uit. "We zouden toch gezellig samen shoppen?! Jij
loopt daar, of eigenlijk rent, en ik ben hier. Wacht!" Ik ga een beetje rennen…
Dacht het niet met 30+ graden. Maar ik klaag niet, durf niet.
"Ja, maar ik zoek
dat ene winkeltje!" Of ik dat niet weet,
maar waarom zo haastig? Dit is relax-area, vakantie, weet je nog? Zonder
horloge om behoorlijk tijdloos ook. Laten komen wat komt, doch daar gaat ze
weer, ze vliegt de bocht alweer om. Hijg, puf, zweet, weer klaag ik niet!
Na drie keer alle straten
te hebben gezien (HELP) en twee keer dat prachtige jurkje te hebben gezien,
maar gezien de prijs intens lelijk blijkt (329,-), vind de shopper-in-dop de
gezochte winkel. Éindelijk! Ongelooflijk hoe doelbewust ze hiernaar zocht. Ik dacht
dat ik een doelgerichte shopper was,
maar ik ben ingehaald. Zoals wel met meer dingen gebeurt. @#!~#*
Eenmaal binnen gaat ze van
voor naar achter, heen en weer, dan weer linksom, dan weer rechtsom en dat
herhaaldelijk! Noemde ik haar net doelbewust? Echt niet, ze is knap besluiteloos.
Al die hebbedingen, veel te veel en dan ook nog een zo warm. Ik heb dorst. Maar
klagen doe ik niet…
Als we dan tenslotte buiten
staan, moet madam naar het toilet. “Oké, ga jij maar even de pot op”. Nu word
ik doelgericht,hou je vast! Ik wandel in één keer naar het supermarktje; koop 2 koude boissons (blikjes frisdrank); las
vervolgens een plaspauze in en ga op zoek naar de mannekes. Hoe doelgericht - daar
zijn ze al. Niks drie rondjes. Recht toe recht aan! De hitte trotserend - opzij
slome slenterde Fransen en toeristen!
Ja, ik klaag, ik ben klaar met duf rondlopen in deze tropische warmte.
Mijn enige overblijvende wens:
te mogen droppen, turend over het water - denkend aan... eigenlijk niets. Of
toch wel: “Marcel, hier met die drop!”
