Gentleman

Vorige week heeft mijn zus ons huis een paar dagen onveilig gemaakt. Dat gebeurt niet vaak, want Amerika is haar homeland. Ze is hier omdat ze weer oma is geworden van een super mooi babymeisje! Ik ga één dag in de week op dit hartveroverende meisje passen. Yeah!

Het was een feestje om mijn zus om me heen te hebben. Ik heb to the fullest van haar genoten. Meer dan anders, want ik had haar voor mezelf. Meestal komt ze tijdens vakanties en is iedereen thuis, nu dus niet. Zo hebben we super veel gekletst, gelachen en zelfs een traantje weggepinkt.

Maar ja… aan alles komt een eind.

   Het afscheid viel me zwaar! Ik voelde dat ook bij haar, maar bedacht dat zij steeds maar weer afscheid zou moeten nemen. Bah, ik zou niet graag in haar schoenen staan. Zou haar uit alle macht hier willen houden en ben druk aan het bedenken hoe.

   Een verliefd hart bracht haar naar Amerika, nou droom ik ervan dat hetzelfde verliefde hart haar hier weet te houden. Maar ja… ik ben geen koppelaarster.

Daar ging ze… met haar zoon. Ik blijf achter en hoop haar nog één keer te zien voor ze vertrekt naar Amerika. Bah, ik moet er echt even niet aan denken!!! Daar gaat een traantje...

Wist ik veel dat we elkaar de volgende dag weer zouden zien?! Smile!

   De hulp van taxibedrijf RITSRATSREKLAME & MOI (mijn auto dus) werd onverwacht ingeroepen. Mijn neef had twee lekke banden en de vraag was of ik mee kon om die te wisselen. Het zou een heen en weer gescheur worden van de ene kant van Utrecht naar de andere. Het zou me mijn vrije middag kosten. Kan mij dat iets schelen?

Ja, want ik moest na al dat bankhangen met zuslief, nodig eens gaan huishouden. Maar nu nog even niet, want ik was al op weg naar mijn zus. Jippiieeeeee!

Het was girlpower wat wij even tentoongespreid hebben bij het verwijderen van de autobanden. Gelukkig was ik slim genoeg om te bedenken dat we eerst de bouten van de wielen los moesten maken, voordat we de auto op zouden krikken. Way back heeft Marcel mij dat geleerd. Hij vond dat ik toch in ieder geval mijn eigen banden moet kunnen wisselen, verder snap ik niets van auto’s en zal direct de wegenwacht bellen.

   Het opkrikken van deze auto mocht mijn zus doen, want ik was bang de krik op de verkeerde plek te zetten en zo door de carrosserie te gaan. Krak! Weg bodem!

Na ons gewrik en gedraai, waren onze handen zwart! Gelukkig was het met babydoekjes zó opgelost. Zodoende bedacht ik te laat dat het veel leuker zou zijn geweest om met hele vieze handen, zwarte vegen all-over en onze kapsels flink in de war bij de bandenzaak aan te komen. Maar nee, daar kwamen de ladies… trots op onszelf, want het was ons gelukt.

By the way: er stond een stel jonge mannen niet ver bij ons vandaan, toen wij zo bij de auto bezig waren. Dacht je dat ze ook maar even aanboden om te helpen? NOP! Ze stonden erbij en keken ernaar.

   Vooral mijn zus was daar verbouwereerd over en had het wel gezien met de Dutch Gentlemen! Zie ik daar mijn droom om haar hier te houden middels een Dutch Hunk vervliegen? Bij het wegrijden riep ik nog even: “Bedankt voor de hulp” en zwaaide ze na. Omkijken deden we niet, maar lagen in een deuk!!! Voor de zoveelste keer deze week.

Ik vraag me nu toch af: er moet toch ergens in Nederland een gentleman zijn?

   Je was blijkbaar niet op de juiste plek op de juiste tijd, maar stel dat je ons daar nou bezig had gezien en jij denkt: Ik had zeker geholpen. Meld je dan even*, want misschien kan jij het hart van mijn zus veroveren en ervoor zorgen dat ze hier blijft!

Tenminste één iemand zou je eeuwig dankbaar zijn.
   IK! 

* reacties: graag binnen 2300 avonden en morgens met vermelding van 1844-666