zaterdag 6 augustus 2022

Vakantiepraatjes

Met zes mensen op vakantie (lees: Marcel, vier twintigers en ik) bleken open en eerlijke gesprekken een garantie. Soms klapperden mijn oren ervan. Daarom pas ik direct censuur toe in deze blog. Tegelijkertijd voel ik trots dat men zich veilig voelde. Daarbij hielp mee dat de Fransen naast ons er geen woord van begrepen. De onderwerpen aan de camping-tafel namen sneller een nieuwe wending, dan ik me in bed om keer en stiltes waren er weinig. Daarmee bood twee weken op stap met zes piepels deze zekerheid: Toedeloe rust en reinheid!

Biologische klok

Lekker dramatisch klinkt dat hè? Mijn redding en plek van rust, vond ik door mijn biologische wekker. Die ging bijna dagelijks rond 07.15 uur af (soms een paar minuten later). Het bood me de kans om met wat schrijfgerei een rustig plekje op te zoeken. Zo startte ik verschillende ochtenden de dag lekker in mijn enige uppie.
    Rond 10.00 uur en door het klinken van mijn knorrende maag, haalde ik een paar baguette’s en smulde de rest van de dag van de smaak van gezelligheid, drukte en samen op pad zijn.

Pizza
Een van die keren zaten we in een restaurant in Argelès-sur-Mer. Een van de jongeren vroeg kijkend naar haar niet-leeg-gegeten-bord:
    ,,Is het raar om mijn overgebleven stuk pizza aan die wachtende mensen te geven?" Ik keek op en zag een rij mensen bij de ingang van het restaurant. Wij hadden geluk met onze gereserveerde tafel voor zes.
    ,,Dat is zeker niet raar, gewoon doen," antwoorde Marcel en nam een hap pizza.
    ,,Oké, dan weet ik dat." Ze wilde opstaan. Waarop direct vier anderen in koor riepen:
    ,,Ben jij helemaal gek? Dat kun je echt niet maken."
    ,,Ja, maar Marcel zei..."
    ,,Die zegt wel meer," zei ik. Marcels mond stond direct stil en hij trok één wenkbrauw op, de linker. ,,Meid, niet alles wat Marcel zegt is serieus,” vervolgde ik.
    ,,Precies, papa maakte een grapje," vulde Celine aan.
    ,,Hij klonk anders wel serieus."
    ,,Dat is zijn humor. Je leert het wel herkennen." Celine's vriendin liet de brain-wave even uitrollen en at nog een stukje pizza op.

Voorbeeldig

Ineens zei Benjamin:
    ,,Ahw, kijk!", en knikte naar mijn links. Ik zag een stel met twee jonge kinderen.
    ,,Wat is daar ahw aan?"
    ,,Kijk hun handen..."
    ,,Ahw!", klonk nu ook uit mijn mond. Het stel zat tegenover elkaar met de handen in elkaar. Net als in een film, zo romantisch. Geen denken aan dat ik Marcels hand beet pakte. Hoe open de tafel-twintigers ook zijn, zij waardeerden geen enkele uiting van klef gedoe tussen Marcel en mij. Moest je ze zien kijken als Marcel en ik alleen maar een zoentje deelden; vier hoofden draaiden weg.
    Nu draaiden ze allemaal naar het gezin aan de andere tafel. Dan wel!

Braaf
,,Wat zijn die kinderen braaf,” merkte een van ons op. Ze zaten inderdaad rustig en lieflijk aan tafel. Ik herinnerde me dat onze kinderen er op die leeftijd anders bij zaten. De een zat aldoor te wiebelen, wat ze nog doet, vooral als ze het lekker vindt. De ander was rustig maar at moeilijk. Hij keek naar voedsel of het van een andere planeet kwam. Dat maakte eten in een restaurant tot een te grote uitdaging voor ons.
    Gelukkig draaide dat bij. Zie ons gezellig zitten in verschillende restaurants.
    Terug naar die brave Fransoosjes. Ik ken er ook andere, maar dat in een volgende blog. Ik wist waarom deze zo braaf waren:
    ,,Die kinderen zijn omgekocht. Mama sprak ze thuis streng toe dat als zij braaf hun bordje leeg aten, later op de avond een ijsjes met drie bollen kregen en daarna het vuurwerk mochten kijken. Zo niet? Dan was het zonder eten naar bed. Zo ging dat bij jullie ook."
    ,,Echt?", vroeg Benjamin.
    ,,Weet je dat niet meer dan?"
    ,,Nee."
    ,,Mooi, dan heb je er geen trauma's aan overgehouden. Mooi zo. Met een strenge opvoeding is niks mis."
    ,,Mama," mengde Celine zich geschrokken in het gesprek. ,,Dat heb jij nooit gezegd. Dat van het ijs en het vuurwerk. Wij kregen het gewoon. Alleen dan twee bollen."
    ,,Sttt, ik vond het wel leuk dat Benjamin het geloofde," lachte ik. ,,Ik wil zelf altijd te graag dat ijsje en het vuurwerk. Waarom denk je anders dat ik altijd braaf aan tafel zit?"


Kijk ze zitten, 'onze brave kinderen'.
Mijn favoriete vakantiefoto van hen,
gemaakt in Perpignan.