Momma neemt altijd rustig de tijd om wakker te worden. Ze is geen ochtendmens en kreeg mij als dochter. Ik ben gelijk wakker, vast iets te wakker naar haar zin. Ik kwebbel er al snel lustig op los. Niet eens altijd luchtig hoor. We gaan soms behoorlijk diep.
Ik weet dat ze van me houdt en het accepteert en al is ze geen ochtendmens toch dollen we ook vaak. Iets met chemistry tussen ons, dat we vaak delen in ons verhaal op instagram of facebook. Wij denken maar zo: een beetje gekte maakt iedereen blij.
Verzoeknummer
‘Momma, ik werd vanochtend wakker met ‘Lean on me’.
‘Oh, dat is van Bill Withers, een heel mooi nummer over vriendschap.’
‘Nee mam het is van Imaginary Future.’
‘Hebben we het wel over hetzelfde nummer?’
‘Ja, want ik zong ‘m laatste met papa en jij zei dat het een golden oldie was en noemde die als verzoeknummer voor Gluren bij de Buren.’
‘Precies! Zelfde lied, andere performer, jij bent de beste!’
‘Ik besef ineens dat het jouw lied is.’
‘Mijn lied?’
‘Ja, jouw lied voor mij, luister maar.’ Ik zette het nummer aan: ,Het is zo hoe jij bent, en sterker nog momma: al voel jij je nog zo prut, je bent er altijd voor mij.’ Momma sloot ineens haar ogen en boog haar hoofd. ,Je huilt toch niet?’
‘Nee,’ zei ze en keek op. Ik zag geen tranen, maar de potentie was er wel, haar oogjes waren wat vochtig.
Verzoeknummer
‘Momma, ik werd vanochtend wakker met ‘Lean on me’.
‘Oh, dat is van Bill Withers, een heel mooi nummer over vriendschap.’
‘Nee mam het is van Imaginary Future.’
‘Hebben we het wel over hetzelfde nummer?’
‘Ja, want ik zong ‘m laatste met papa en jij zei dat het een golden oldie was en noemde die als verzoeknummer voor Gluren bij de Buren.’
‘Precies! Zelfde lied, andere performer, jij bent de beste!’
‘Ik besef ineens dat het jouw lied is.’
‘Mijn lied?’
‘Ja, jouw lied voor mij, luister maar.’ Ik zette het nummer aan: ,Het is zo hoe jij bent, en sterker nog momma: al voel jij je nog zo prut, je bent er altijd voor mij.’ Momma sloot ineens haar ogen en boog haar hoofd. ,Je huilt toch niet?’
‘Nee,’ zei ze en keek op. Ik zag geen tranen, maar de potentie was er wel, haar oogjes waren wat vochtig.
Tot deze zin klonk: If I have things you need to borrow (als ik dingen heb die jij wilt lenen).
‘Goed, mam het lied klopt niet helemaal. Ik wil mijn eigen puntenslijper hebben, dan hoef ik die van jou niet meer te lenen.’
‘Zeg je nu ineens dat ik de bitch ben die niets uit wil lenen?’, zei ze onverwacht met een schelle ondertoon. Oei, haar muts stond zo scheef. Ze kon maar zo ontploffen, want sinds zij die vlieg-oppers heeft, is ze zo wispelturig als wat. Die pubertijd 2.0 hakt er in hoor. Ik heb met haar te doen.
‘Mama, nee! Jij bent geen bitch!’
‘Ja, maar jij wil mijn puntenslijper niet meer! Dat zei je net. Ben ik zo’n egoïst?’
‘Oh nee, mama, als het er op aan komt mogen wij altijd in het heilig der heilige om te lenen wat we maar willen.’
Lijnbewaking
Kennen jullie het heilige der heilige? Nee, niet die uit de Bijbel, maar die in ons huis? Het ligt in de serre en is de ruimte waar mama’s schilderezel, schilderkast en bureau staan, met daaromheen allerlei belongings van haar. De naam ‘heilige der heilige’ ontstond toen ze gekscherend over de serre zei:
‘Nu ik eindelijk een eigen plekje heb, zal ik ‘m bewaken ook. Wil iemand iets van mijn bureau of kast, dan alleen met mijn toestemming. En wees blij, dat hoeft niet in drievoud en twee weken vooraf ingediend te worden, maar wel live.’ Ze stond op en wees een denkbeeldige lijn aan: ,Dit is het heilige der heilige.’
Al een aantal keer hoorde ik als iemand haar ruimte in wandelde:
‘Wat doe je in het heilige der heilige?’ Waarop papa, Benjamin of ik per direct bevroren en beseften dat we holy ground raakten. Ze vergaf het ons altijd.
Puntenslijper
Zij mag dan vinden dat ze hierdoor een egoïstische bitch is, ik zie vooral mijn moeder, momma. Ze is van mij. Ze geeft, leent en deelt altijd alles. Wat betreft het lenen geldt wel: het moet teruggelegd worden op de plek waar het vandaan kwam. Eigenlijk is dat niet teveel gevraagd. Ze raakt niet graag iets kwijt. Behalve haar hoofd af en toe, maar hé, er zijn ergere dingen om te verliezen.
‘Zeg je nu ineens dat ik de bitch ben die niets uit wil lenen?’, zei ze onverwacht met een schelle ondertoon. Oei, haar muts stond zo scheef. Ze kon maar zo ontploffen, want sinds zij die vlieg-oppers heeft, is ze zo wispelturig als wat. Die pubertijd 2.0 hakt er in hoor. Ik heb met haar te doen.
‘Ja, maar jij wil mijn puntenslijper niet meer! Dat zei je net. Ben ik zo’n egoïst?’
‘Oh nee, mama, als het er op aan komt mogen wij altijd in het heilig der heilige om te lenen wat we maar willen.’
Lijnbewaking
Kennen jullie het heilige der heilige? Nee, niet die uit de Bijbel, maar die in ons huis? Het ligt in de serre en is de ruimte waar mama’s schilderezel, schilderkast en bureau staan, met daaromheen allerlei belongings van haar. De naam ‘heilige der heilige’ ontstond toen ze gekscherend over de serre zei:
‘Nu ik eindelijk een eigen plekje heb, zal ik ‘m bewaken ook. Wil iemand iets van mijn bureau of kast, dan alleen met mijn toestemming. En wees blij, dat hoeft niet in drievoud en twee weken vooraf ingediend te worden, maar wel live.’ Ze stond op en wees een denkbeeldige lijn aan: ,Dit is het heilige der heilige.’
Al een aantal keer hoorde ik als iemand haar ruimte in wandelde:
‘Wat doe je in het heilige der heilige?’ Waarop papa, Benjamin of ik per direct bevroren en beseften dat we holy ground raakten. Ze vergaf het ons altijd.
Zij mag dan vinden dat ze hierdoor een egoïstische bitch is, ik zie vooral mijn moeder, momma. Ze is van mij. Ze geeft, leent en deelt altijd alles. Wat betreft het lenen geldt wel: het moet teruggelegd worden op de plek waar het vandaan kwam. Eigenlijk is dat niet teveel gevraagd. Ze raakt niet graag iets kwijt. Behalve haar hoofd af en toe, maar hé, er zijn ergere dingen om te verliezen.
Zo was daar die puntenslijper, een hele fijne. Ik leende ‘m vorige week met veel plezier, maar wilde er eentje voor mezelf. Want stiekem ben ik net als mama en wil ik mijn eigen stuf. Dus bestelde ik een punteslijper bij de Bruna en haalde die later op.
Trots liet ik ‘m zien waarop ze zei:
‘Maar ik heb toch een fijne?’
‘Ja, maar ik heb de mijne.’
‘Dus je wilt mijn puntenslijper niet meer?’
‘Nee. Dat is toch goed?’
‘Nee, want als jij alles zelf hebt, wat kan ik dan nog uitlenen?’
‘Dat hoeft dan niet. Heb jij lekker je eigen spullen.’
‘Maar ik wil uitlenen! Breng ‘m terug, die puntenslijper!’
Dit is nou precies wat ik bedoelde... Pubertijd 2.0, wat moet ik hier nou mee?
‘Maar ik heb toch een fijne?’
‘Ja, maar ik heb de mijne.’
‘Dus je wilt mijn puntenslijper niet meer?’
‘Nee. Dat is toch goed?’
‘Nee, want als jij alles zelf hebt, wat kan ik dan nog uitlenen?’
‘Dat hoeft dan niet. Heb jij lekker je eigen spullen.’
‘Maar ik wil uitlenen! Breng ‘m terug, die puntenslijper!’
Dit is nou precies wat ik bedoelde... Pubertijd 2.0, wat moet ik hier nou mee?
