Bilhaar

    ‘Mama, scheren mensen hun bilhaar?’ Mijn vork, voorzien van schepje Ajam Pangpang, valt van verbazing uit mijn hand. Tegelijkertijd verzet ik me met elke cel in mij tegen een lach salvo. Benjamins vraag klinkt bloedig serieus.

    ‘Hoe moet ik dat nou weten?’

    ‘Scheer jij je bilhaar?’

    ‘Ik? Heb ik daar haar dan?’ Ik kijk Marcel aan, hij kent mijn billen als de beste, ik kan ze zelf niet zien. Manliefs omlaag duikelende mondhoeken en wenkbrauwen die omhoog schieten in combinatie met het schudden van zijn hoofd verklaren alles. Zo antwoord ik:

    ‘Benji, ik heb geen konthaar en ik heb me daar nooit geschoren.’

    ‘Maar ik wel!’, klinkt onverwacht Marcel. Daar gaat het water; ik wil een slok nemen, maar nog voor het glas mijn lippen raakt, loopt het tussen beker en mond langs mijn kin omlaag. Ik heb echt een eet- en drinkprobleem.

    ‘Dat wist ik niet. Dat doe jij zomaar achter je rug om!’ Ik ben werkelijk verbouwereerd.

    ‘Waar denk je anders dat het mesje met de B erop voor bedoeld is? Je denkt toch niet dat ik mijn kin scheer met hetzelfde mesje als mijn billen?’ Nu valt het eten spontaan uit Benjamins mond. Zijn mond staat zo ver open, dat er een mienestje in past.

    ‘Het scheermesje met de B is toch voor mij bedoeld? Die B heeft mama er voor mij opgezet.’

Ik hou het niet meer, voor de tweede keer vandaag kom ik niet meer bij van het lachen. De tranen biggelen over mijn wangen, ik heb er nog spierpijn van in mijn buik. Wat een gekte hier in huis (en onderweg).

Eerder die dag waren Benjamin, zijn vriendin Senna et moi de stad in. We hadden geen enkel ander doel dan lekker lunchen en even bij Coolcat binnen lopen. Ik eindigde spelend met LEGO bij Intertoys. Blijkbaar wilde het meisje in mij los. Dat moet af en toe en kon gemakkelijk met de twee zestienjarigen die meededen. Ik kan het iedereen aanraden: speel eens samen met LEGO. Bouw saampjes aan samenzijn.

We eindigden met een Swirl voor Senna en een Caffè Mocha voor mij voordat we de trein in stapten.

    Onderweg onderwierp ik Senna aan een vragenuurtje over haar opleiding Leisure & Hospitality (iets met animatie & vakantie). Ik vroeg onder andere of het is wat ze verwachtte en hoe het gaat. Bedenk even dat ze onder andere vier talen moet leren: Nederlands, Engels, Duits en Frans.

    Pfiewieuw, fluit ik. Ik kom niet verder dan de wens om Frans te leren. Het blijft steken bij bonjour!

    Waar Senna deze herfstvakantie blijft steken in uitstelleritus. Zo klonk Benjamins vraag of ze mee wilde statten als een prachtige melodie in haar oren en nam ze het met uitgestrekte armen aan. Alles om maar niet aan school te denken.

Benjamin merkte op dat de tijd zo ongelooflijk snel gaat. Voor zijn gevoel is zijn opleiding nog maar net begonnen, maar het is al herfstvakantie. Waar hij al snel na zijn start twijfelde of hij niet toch liever de opleiding Animatie- en Audiovisuele Vormgeving zou doen, blijkt hij nu zekerwel op zijn plek.

    Zijn haat aan Photoshop is volledig omgeslagen in plezier in het programma. In de acht jaar basisschool en vier jaar middelbare school is nooit voorgekomen dat hij zijn huiswerk met plezier deed. Nu komt hij thuis, ploft op de bank, opent zijn laptop en laat me weer iets gaafs zien om direct aan verder te werken.

    Ik sta erbij en kijk ernaar, met trots, dat zeg ik open en bloot hier. Niets zo mooi dan te zien dat je kind eindelijk op zijn plek is.

Of toch niet?

    Weet je nog? We zaten in de trein op weg naar huis. Benjamin zit tegenover me, ik kijk uit over het zo bekende gebied buiten Utrecht. Dan vraagt Benjamin mijn aandacht.

    ‘Mama, ik denk toch dat ik geen grafisch vormgever wil worden.’ Ik kan niet van de bank vallen, want ik zit klem tussen een leuning en de jongedame naast me. Blij dat zij er was, want wat zou ik gebroken hebben?

    ‘Wat? Ik dacht dat jij je plekje gevonden had!’ Daar gaat mijn trots.

    ‘Sorry mam, ik wil iets heel anders worden en het schijnt dat je dat na de HKU (Hoge School voor de Kunsten Utrecht) heel goed kan worden. Dan ben ik pas echt een prof!’ Senna blijkt net zo verbaasd als ik. Ze kijkt alsof de Swirl die zij net op heeft, uit Benjamins neus komt.

    ‘De HKU? Gaaf! Maar wat kan je daarna dan worden?’ Hij recht zijn rug en kijkt me trots aan. Hij is heel zeker van zijn zaak:

    ‘Mama, ik wil professioneel konthaarstylist worden!’