Nooit geweten dat facebook ook voor andere dingen dan de
laatste roddels goed kan zijn.
Ik zie daar mensen elkaar feliciteren, bemoedigen,
versterken, moppen tappen, onderuithalen, beledigen, boos maken en frustreren.
Je hebt filosofen, zeurpieten, lachebekken, bemoeials, fotofreaks, zeikers,
mafketels, stille genieters, poëten, schilders, muziekmakers, pestkoppen,
zangers, klaagmuren en lolbroeken (of ze denken het te zijn, maar zijn het
eigenlijk niet). Ze zijn er allemaal op facebook, een heerlijke allegaartje.
Ik leer er dan ook mensen kennen. Ten goede of slechte. Het
kan twee kanten op. Soms halen mensen
het bloed onder mijn nagels vandaag, soms schaam ik me voor de een, maar gelukkig
word ik weer blij van vele anderen. Soms slik ik iets van iemand waar ik liever
terug uit haal; zin ik op ‘wraak’ maar laat het achterwege. Daar is
facebook in mijn ogen niet voor bedoeld.
Zo leer ik om te gaan met verschillen. Soms slikken, soms
bijten. Soms dingen over slaan, soms er in te blijven steken. Soms tot steun te
zijn, andere keren gesteund te worden. Door alles heen ervaar ik facebook als
een feestje en geniet vooral. Het is aan mij om de mensen die me irriteren te
negeren en zelfs sommige mensen daar te missen.
Ineens
bleek afgelopen weken hoe facebook ook op een heel ander vlak super leuk kan
zijn…. Want verschillende mensen hebben het "Superdierenboek-de lolbroeken
van het dierenrijk” in huis en willen die gevuld zien. Zo ook ik. Je weet wel,
zo’n boek die je kan vullen met dierenplaatjes. Deze dierenplaatjes krijg je gratis
als je maar boodschappen doet bij AH. Een heerlijke actie als je van natuur en
in dit geval maffe dieren houdt. Ik woon samen met een superlolbroek en kreeg
met hem samen twee supergrapjassen. Deze dierenkaartjes passen daarom ook helemaal bij
ons.
Als grootverbruiker bij AH, had ik het idee dat ik het wel zou redden om op eigen kracht het boek te vullen. De in totaal 204 kaarten
zou ik wel even bij elkaar sparen. Bij elke €10,- aan boodschappen kreeg ik een
setje van vier kaarten. Dat zijn toch wel veel boodschappen en zo bleek het
tegendeel waar. Ik had anderen nodig om mijn boek vol te krijgen. Via school
ging het ‘m niet worden, want zoonlief ging maar niet vragen wie er met hem
wilde ruilen. Hij vond andere dingen belangrijker.
Tot er opeens op facebook iemand over dierenplaatjes begon.
Ik had niet kunnen vermoeden wat dat teweeg zou brengen. Tussen alle andere
statusupdates van verjaardagen tot reacties op foto’s, van gezeur op de nieuwe
kabinetsvoorstellen tot grappige plaatjes, mensen bleven superdierplaatjes
vragen, aanbieden en/of ruilen. Het bleek een ware handel te zijn. Ik mengde me er
met plezier in, want als ik iemand kan helpen, graag!
Het ene superdierenboekbladzij na het andere vulde zich. Dan
vroeg iemand weer om een Snotolf of een Oerzon. Mooie scheldnamen eigenlijk! Ik
hoor al: “Wat ben jij een Snotolf!” Klinkt altijd nog beter dan ‘…piep…’, of
‘…piep…’ of ‘…piep…’ Duidelijk hè?
Dan klonk er weer de vraag naar Axolotl of Remora. Wat voor medicijn dat nou weer is,
vroeg ik me dan af. Bleek het een superdier te zijn. Toen kwamen de Nimmerzat,
Wobbegong, Doejong en Dikdik per post de brievenbus in. Die heb ik allemaal in
mijn hart gesloten. Heerlijke namen…
Hoe dan ook, dankzij mijn vele boodschappen bij AH ( die
moet nou toch wel onderhand binnen zijn) en dankzij facebookvrienden van Noord,
Oost, Zuid en West heb ik mijn boek vol. Bedankt mensen voor het meewerken en
versturen van de plaatjes!
Morgen gaat het
overgebleven spul naar een facebookvriendin die het hele boeltje wel wil hebben
voor haar zoon. Eerst hebben anderen nog mee mogen genieten, nu weg ermee. Gelukkig wel!
Ik kan geen lolbroek meer
zien!
“Nee Marcel, nu even niet!”
Die Doejong is mij ook Nimmerzat!
