Food, Fashion & Design tour Rotterdam

Bij het verlaten van de parkeergarage, glansden de ramen ons tegemoet. De wolken leken in tweevoud voorbij te drijven door de weerkaatsing in het glas. Het was vooral de hoogte van de gebouwen die mijn ogen naar boven dwongen te kijken. Wat hoog.

    Wat een gebouwengeweld bij het verlaten van Parkeergarage Weena - ons startpunt voor de Rotterdamse Food, Fashion & Design tour. Hier te vinden vanaf bladzijde 13. Wij zeggen in duet:

    ,,Loop deze route vooral een keer." Al erken ik dat wij deze tocht twee keer liepen. De eerste keer vorig jaar mei, de tweede keer afgelopen december. We proefden twee keer de sfeer zodat ik die kon beschrijven in deze blog. En tada!

    Hou er rekening mee dat dit verhaal een combi is van beide keren. Foto's waarop de zon de boel verlicht maakte ik in mei en daar waar wolken de lucht vullen en de straten nat zijn, spreken we over december.

Verrassend

Rotterdam in een woord: verrassend.
In twee woorden: onverwacht anders.
In drie woorden: we komen terug.

In vier woorden: door kunstzinnige uitspattingen gekleurd.  
In meer woorden: lees dan gewoon dit hele verhaal.
    De waarheid is dat Rotterdam ons niet lonkte. We dachten dat het gemis aan oude vooroorlogse gebouwen en huizen ons tegen zou vallen en het moderne karakter ons hart niet zou raken. We ontdekten echter een stad met bijzondere verrassingen, kunst aan alle kanten en oud en nieuw naast elkaar. Bovenal zag ik een aantal plekken die ik nooit met eigen ogen zag. Eindelijk!

Afwijken

Amper de eerst hoek om, weken we al af van de route. Een kunstwerk en daarna een auto die door het raam schoot trokken ons weg van de juiste route. Het kunstwerk leek gemaakt te zijn van vliegtuig onderdelen, al ben ik alles behalve onderdelenkenner. Ik stelde me voor dat met dat materiaal dit te maken was.

    Wat betreft die auto? Tja, als je die niet op de handrem zet, rijdt ie zichzelf de garage uit. Ziet er top uit, zolang je er niet zelf in bungelt. Ik zeg:

    ,,Neem nog een paar lesjes als jij je auto vaker zo aantreft na parkeren." Je zou toch gek staan kijken.

Kunst centraal
Met deze start raakte ik benieuwd naar de rest. De tour-route werd leidend en stuurde ons in de richting van een kleurrijke pui. Ik was blij, hoopte daar al op en anders werd het een volgende eigen-weg.

    We liepen onder de pui door, lazen de teksten op de grond en wandelden de Biergarten op; een plein  overladen met kunstzinnige uitspattingen. Er was zoveel te zien; niet perse mooi, wel leuk apart en kleurrijk. Dan heb je me.

 

 

Yellow road

Na deze overweldiging aan indrukken - toen al – namen we de gele trap omhoog en betraden daarmee de Luchtsingel. Ik herkende het van een tv-commercial, maar weet niet welke. Jij wel? Je ziet daarin een man over de Luchtsingel fietsen.
    Ik vond het leuk dit van die commercial te herkennen en nu met eigen ogen te zien. Wist jij dat we dit in Nederland hadden? Eenmaal de eerste trap op zei de route dat we een daktuin konden bezoeken.

    Niet dus, door de coronamaatregelen was de deur naar boven gesloten, we zagen daarom geen daktuin. Of die er is? Ik kan ook wel zeggen dat wij een Jacuzzi op zolder hebben staan en je dan niet binnen laten. Al goed, de daktuin niet gezien... even huilen en door.

    Verderlopend op de Luchtsingel moesten wij naar Station Hofplein (die ken ik van Monopoly, leuk!). Wij zagen echter rechts voorbij de Luchtbrug een stalen constructie in de vorm van een poort.

    ,,Dat moeten we even van dichtbij bekijken, kom."

    Waarna we terug liepen richting Luchtpark Hofbogen. Dit park ligt op Station Hofplein, zo grappig, lopen over het station in het groen. In mei was het begroeid in december gesloten. Mijn wens is eens midden in de zomer daar te lopen. Ik wil het in volle bloei zien staan.

De Rotte

Weer op straatniveau vervolgden we de route en ontdekten een tot restaurant omgebouwde treinwagon. We hadden geen trek, maar het idee om daar te eten leek ons niet gek. De tuin met daarin gekleurde tafels en stoeltjes en alles omringd door een wildernis aan planten lonkte sfeervol gezellig en uitnodigend in zijn wanorde.

    Verder lopend door straten en over bruggen vonden we het volgende gedeelte van de route niet bijster bijzonder. We waren niet geïnteresseerd in restaurants en winkels al maakten ze de naam van de route waar. Wij liepen stevig door tot aan rivier de Rotte.
    ,,Aha, daar komt de naam Rotterdam vandaan.” Heerlijk, die momenten dat je een antwoord krijgt op een vraag die je niet stelde. We liepen tot het eind langs de Rotte om daar tot mijn verrassing toch twee oudere pandjes te ontdekken.

    Overigens liepen we de route in mei zoals het moest, in december kozen we voor de andere oever. Daarmee zagen we andere opvallendheden en beseften dat een stadswandeling anders bewandelen echt een andere kijk biedt.

Schrik

Tot we via de Meent en Oppert bij de Grote Kerk kwamen. Kerken intrigeren altijd, ik wilde naar binnen, maar die deuren? Met de boodschap van dood en verderf erop wilde ik niet meer binnen. Ik bedoel, iemands kop wordt afgehakt en een ander wordt in elkaar geslagen. Daar heb ik één woord voor: walgelijk! En dat op een kerkdeur. Welkom?

    Ik bekeek het Grote Kerkplein wat uitgebreider terwijl Marcel vanaf een stoeltje over het plein uitkeek. Ik ontdekte dat ze tegenover de kerk aan het bouwen waren. Waarom ik er uitgebreid naar keek, weet ik eigenlijk ook niet. Voor een bouwput hoef ik niet naar Rotterdam, dan kan ik net zo goed 200 meter verderop in mijn woonwijk even koekeloeren hoe ver ze zijn met de bouw van woningen. Iedere week is de look van de inprikker (de weg de wijk in) anders.

Kubuswoningen
We vervolgden onze route en staken de Binnenrotte over om te ontdekken dat het volgende gedeelte opnieuw niet erg interessant of fotogeniek was. Tot we terug op de Binnenrotte de Markthal in het vizier kregen. Opnieuw een gebouw waarvan ik vaak foto's van anderen zie, maar er zelf nooit een stap zette. Nu was het mijn beurt.

    Buiten ontdekten we een gebouw waarbij ik even aan Pompidou Parijs dacht, maar dat er totaal niet op lijkt. Het was de tekst die me trok: 'Heel de aarde is je vaderland'. Eens, helemaal mee eens. En door naar...

    ,,Marcel, zijn dat ze? Zie ik daar eindelijk die vierkante huizen in het echt?" We liepen er op af en ik schrok. Was het werkelijk maar een rijtje? Tot we dichterbij kwamen en we bovenaan de trap een heel ander beeld kregen. Wat een heerlijk straatje en hoe zou dat wonen? Helaas was de museumwoning gesloten. Weer een reden om terug te gaan. Kom maar door met die versoepelingen.

Haven

Van de Kubuswoningen stuurde de route ons naar de oude haven waar we een hele poos bleven dralen. We bewonderden boten, genoten van het water, aten ons fruit, dronken wat fris op en wilden niet meer weg. En een foto's gemaakt! Oh boy, ik moet kiezen.

    Later liepen we de hoek om over de Wijnhaven, waar net als in de Oude Haven oud en nieuw elkaar ontmoetten. Het contrast was enorm en misschien juist daarom zo gaaf. Aan het eind liepen we over de Kraneschipbrug naar de Museumhaven. Een plek waar je ogen te kort komt. Industrie kwam hier tot leven naast kunst in de open lucht. Heerlijk! Ik ademde alles in.

 

Laatste loodjes
Van daar liepen we het centrum weer in. In mei liepen we de wandeling volgens de route, in december kozen we een andere weg. We ontdekten via beide routes, mooie en grappige plekjes. Van Fikkie het hondje met zijn poepie tot een leuke tekst op de stoep, van de koopgoot tot een oude zuivelwinkel.
    En verderop het gemeentehuis en oude postkantoor. Prachtige gebouwen en verbazende rust daarachter. Ik vond zelfs mijn privé kantoortje in een uitbouwtje aan het immense gebouw. Echt een plek voor mij.

    Om ineens de groene tegels van een gebouw te herkennen.

    ,,Och kijk, het politiebureau dat we vaker in het nieuws zien. Hier staat ie dus." En door via de Kruiskade en het Stadhuisplein om uit te komen op het Schouwburgplein met veel te grote en aparte bouwsels om te fotograferen, eindigden we bij het station. Het laatste stukje was de Fashion gedeelte van de route. het boeide ons niet zo, maar toch, het was er.

    Voor ons was het een mooi punt om naar huis te gaan.

 

 

 

Hebben we maar zo Rotterdam ook in ons hart gesloten.

    Tot de volgende tocht.