Huis uit

    ‘Mam, wie denk jij dat het eerst het huis uit gaat?’, vroeg Benjamin en stak een hap bami goreng in zijn mond. Zonder nadenken flapte ik er uit:
    ‘Celine.’
    ‘Echt?’
    ‘Ja, want zij is over twee jaar klaar met haar studie en wil dan verder met Rick. Oh, wacht, geen idee of dat haalbaar is, want Rick moet dan nog twee jaar naar het HBO. Eigenlijk denk ik dat jij eerder het huis uit gaat.’
    ‘Dat denk ik ook.’
    ‘Wanneer ga je?’
    ‘Binnen nu en twee jaar ben ik weg!’ Hij klonk al bijna opgelucht.
    ‘En wie span jij dan voor je karretje?’
    ‘Voor welk karretje mama?’
    ‘Nou, voor alle huishoudelijke taken die je nu al niet doet? Iets met de was, vaat en opruimen. Laat staan je kamer stoffen en zuigen. Je kijkt zelfs nu of ik het over een besmettelijke ziekte heb.’
    ‘Jij poetst mijn kamer, zoals afgesproken omdat ik kostgeld betaal.’
    ‘Ten eerste is dat smartengeld en ten tweede is de afspraak dat jij je kamer opruimt voordat ik de stofdoek er doorheen haal en wanneer doe jij dat?’
    ‘Uhm, ja, ik ben druk.’

Ongeschikt
Daar zei die man een waarheid als een koe, eigenlijk meer een stier. Hij komt zelden beneden en nog minder buiten. Hij werkt alleen maar of ontspant ook weer bij de computer met een VR-headset op. Toch wat beweging, denk ik opgelucht. Voor de rest laat hij een ander opdraaien.
    Eigenlijk vind ik hem ongeschikt om het huis uit te gaan, hoe graag ik hem zou zien gaan. Bot hè? Ik wil namelijk mogen genieten van een stil, leeg huis, voordat Marcel met zijn werkkoffer thuis komt en zegt:
    ‘Ik ben er helemaal klaar mee, wij gaan rentenieren.’
    Vorige week nog op de roze wolk, dender ik nu op een donderwolk. Ik moet my case resten: ik zal nooit meer alleen thuis zijn en huil een regenbui.

Regelmaat
Raar eigenlijk hoe ik jarenlang het gezinsleven zo enorm koesterde; me verheugde op alles, behalve een leeg nest. Eerder zag ik mezelf met een theedoek, want een zakdoek is te klein, dus eigenlijk is een badhanddoek sowieso het beste, mijn tranen van de wangen vegen, omdat mijn bloedjes hun thuis achterlaten.
    Hoor me nu! Madam puber 2.0. Het kan me niet snel genoeg met de rust in huize Typisch Irene. Iemand heeft behoefte aan ruimte, rust en vergeet regelmaat. Met de krant als werkgever is regelmaat ver te zoeken. Dat verbaast dan ook weer, want boy, wat leunde ik altijd goed en graag op een strakke regelmaat. Zo verandert er nogal wat, zelfs mijn eigen verwachtingen. Het lijkt wel of mijn ideeën, wensen en dromen steeds meer overhoop liggen. Ach ja, het is overduidelijk: ikzelf lig overhoop. Wend ik me even tot de ervaringsdeskundigen: het komt wel goed? Toch? Please, zeg ja!
    Eigenlijk weet ik wel zeker dat de hele coronacrisis hier mede debet aan is. Voor corona leefde ik een leven waarin ik mezelf twee of drie dagen per week wentelde in mezelfigheid. Dat vond ik heerlijk lekker.

Directeur
Toen kwam Benjamin met de vraag wie het eerst het huis uit gaat.
    ‘Jij hoopt natuurlijk dat Celine binnenkort vertrekt, dan kun jij haar kamer inpikken.’
    ‘Die kamer is niet eens waar ik aan denk, mama.’
    ‘Dat is maar goed ook, want als madammeke weg is, pik ik die kamer in. Waar gaat het wel om dan?’’
    Het komt er uiteindelijk op neer dat Benjamin onder onze neus en Lara diep in de ogen kijkend zegt:
    ‘Ik ga in ieder geval niet het huis uit als ik dan alleen woon.’
    ‘Is dit een huwelijksaanzoek aan Lara? Dat kan romantischer schatje,’ lach ik hard.
    ‘Nee mam, dat alleen wonen vind ik maar niks. Ik vind het best als jullie een paar daagjes weg zijn, een weekend kan ook nog wel, maar langer dan dat? Dat is echt verschrikkelijk saai in huis!’

    ‘Doe mij een week alleen!’, roep ik uit, waarna Marcel me beteuterd aankijkt. Ik vervolg met: ‘met Marcel!’ Hij lacht weer!
    ‘Mam, even serieus. Alleen wonen is toch niks aan?’
    ‘Wees gewoon eerlijk Benjamin. Jij wilt een hulpje die alles voor je doet. Dus Lara moet mee.’
    ‘Eerst wil ik mijn HAVO diploma halen,’ zegt zij wijs. Die halen is haar uitdaging voor 2021. Wat ze daarna wil studeren weet niemand. Benjamin weet dit:
    ‘Zij wordt met gemak leidinggevende. Zij stuurt graag mensen aan.’ Waarop Marcel zich naar Lara omdraait, haar diep in de ogen kijkt en zegt: 
    ‘Als jij Benjamin zo ver krijgt dat hij zijn troep opruimt, zijn vieze was en de sokken niet binnenste buiten in die mand gooit, zijn schone was netjes opbergt en alle vuile vaat voor het avondeten naar beneden brengt, wordt jij met zekerheid directeur bij Shell.’
    ‘Dat wil ik zien. Ik zit eersterangs.’