Met de boodschappentassen in de ene hand, mijn sleutels in de andere en
mijn boodschappenlijst (de Appie-app, dus mijn phone) in mijn jaszak ben ik er klaar
voor om boodschappen te doen. Besef even dat het mijn favoriete bezigheid is na
bankhangen.
Ik verheug me op het bijkletsen bij Rene of Peter van de Sterpoelier en vervolgens
met verschillende mensen van Albert Heijn. Ik vraag me ineens af waarom ik meneer
Albert al jaren mijn grote vriend noem. Ik heb hem nog nooit gezien, laat staan
gesproken. Terwijl de mensen die onder hem werken betere vrienden zijn dan hij.
Bestaat hij eigenlijk wel?
Het maakt mijn rol meer dan duidelijk.
Het is er één van eenrichtingverkeer. Ik sponsor me suf. Niks meer en niks
minder. Gelukkig zie ik per sponsorbedrag boodschappen in mijn fietstassen
verdwijnen. Wel blijft het zuur dat ik ongeacht het bedrag alle boodschappen
zelf uit moet zoeken, uit de schappen moet pakken, ze scan en in mijn tassen
pas. Ja het is passen en meten, want zolang alles in mijn tassen past, schuif
ik de boel moeiteloos in de fietstassen. Het is boodschappenwiskunde en bewijst
hoe handig ik ben. Gelukkig maar, want bij het overhevelen van de boodschappen blijven
de spierballen van mister Appie ook onzichtbaar. Die vriendschap gaat de schappen
in, ik kies zijn personeel. Die zijn onmisbaar leuk!
Opschieten?
Zit ik weer te praten over, terwijl ik nu echt boodschappen moet doen.
Alleen!
Benjamin wil al heel lang niet
meer mee. Hij vindt een dolletje bij de appels, een praatje bij de magazines en
hard gelach boven een petit cereales
allang niet meer leuk. Iets met tijd dat versleten wordt voor alleen maar wat
zuivelproducten, schoonmaakmiddelen, maaltijden en fruitschaalvulling. Mijn dochter
besteedt liever tijd aan studie, hobby en vriend. Nou ja, liever aan studie? Niet
dus, dat moet. Zo ga ik alleen en treur ik niet. Ik neem lekker de tijd.
En nu ga ik echt. Stap op de
fiets richting winkel en bedenk onderweg ineens: Oeps, mijn Appie is gesloten. Als ik niet van richting verander, loop
ik tegen gesloten luiken en verdwenen schappen op. De winkel wordt vernieuwd.
Wordt ik zomaar naar zijn broer
in het Oude Dorp doorgestuurd, hij die in de nieuwe AH commercials is gespot.
Misschien spot ik de nieuwe manager wel. Dat klinkt leuk, maar ik verheug me
minder op mijn wandelroute door de winkel. Met wie moet ik socializen? Ik ken ze daar niet. Voor twee weken nieuwe relaties
opbouwen en weer afscheid nemen, past me niet. Ik mis gewoon mijn peoples. Hoewel elk voordeel iets heeft met
een nadeel: ik ga weer eens ervaren hoe het is om op te schieten. Dat kan maar
zo bevallen.
Karreweg
Dat opschieten mislukt onderweg al, want ik moet verder fietsen. Ik
parkeer snel mijn fiets naast de winkel en wandel naar binnen.
Waar zijn de karretjes? Even springt
mijn hart op, is dit dan eindelijk een AH waar je met de fiets binnen mag,
vullen maar die fietstassen! Ik blijf het een fantastisch idee vinden. Fietsen
we aan het eind de kassa’s voorbij.
Hoor ik ineens een karretje
links van me. Hé, een karretje, waar gaat die heen? Dan zie ik een heleboel
karretjes, natuurlijk, ze staat buiten. Dat wist ik.Eenmaal binnen, scan ik mijn bonuskaart, krijg een handscanner toegewezen en ga er voor. Ik wil nu echt de verloren tijd van langer fietsen en de karzoektocht inhalen.
Onvoldaan
Wacht, eerst de looproute in de app veranderen, die is hier overduidelijk
anders dan in mijn eigen AH. Ik ga bijna huilen. Ik mis ‘m echt. Zeker na de
ontdekking dat er niets van klopt. Wat een doolhof. Groente en fruit zijn zo
gevonden, maar waar staat het broodbeleg? Ik loop de hele winkel terug. Hoe ben
ik de augurken voorbij gelopen? En loop weer heen, want waar ligt de feta?
Het kost allemaal zo enorm veel
tijd. Het lijkt alsof ik langer dan ooit bezig ben. Ik voel me totaal onvoldaan.
Hoewel ik wel meer stappen heb gezet. Het weegt echter niet op tegen de
praatjes die er anders zijn. Mijn keel is droog. Ik mis mijn contacten!
Nieuwsgierig
Ben ik eindelijk bij de kassa, ben ik benieuwd of mister Appie zich aan
zijn woord houdt. Hij beloofde 10% genoegdoeningskorting voor het gemis van de
eigen plek en praatjes. Ik hang de handscanner op zijn plek, scan mijn
bonuskaart opnieuw en zie het bedrag. Ik kijk verschrikt in de tassen. Serieus?
Dit is een koopje! Zelfs mijn hoofdsponsor zal trots zijn. Ja, wat denk jij? Ik
word natuurlijk ook financieel bijgestaan en korting, daar houdt hij van. Wordt
mister Appie ineens zijn maatje.
En ik? Het gemis van mijn wekelijkse
praatjes met Appies favoriete personeel wordt verzacht. Ze moeten uitkijken, ik
kan hier wel aan wennen.
