Door de jaren heen is er
wel wat veranderd aan onze eettafel. Behalve dat er heel wat aan wordt
geknutseld, geschreven, gespeeld, gecomputerd, geruzied en gepraat, verspillen
we er heel wat tijd met eten. Jawel, wij eten bijna altijd aan tafel in alle
rust. Tv en stereotoren zijn uit en zo is er volop ruimte om ruzie te maken
over wie nu wat mag zeggen. Wie bij ons de meeste praatjes heeft laat ik in het
midden. Dat is toch niet belangrijk voor jou?
Ik schreef dus ook
'verspillen'! Heb je daar overheen
gelezen? Lees maar even terug dan.
Soms is er eentje die
treuzelt, want het smaakt niet lekker, er zitten teveel vitamientjes in of de
wortels zijn zo hard zijn (duidelijk een kleinkind van opa Frans, want deze man
kan ook zo lang knagen op die oranje konijnenhapjes). Dan weer neem ik als
derde gang een lekker bakkie en duurt natafelen ook weer langer. Hoewel de twee
jongsten dan vaak ook van tafel mogen. Niet zeuren dus! Dit geldt dan voor het
avondeten, dat je dat maar weet.
Toch is dat alles nog
niet zo erg als de gewoontetjes die zijn ontstaan tijdens de lunch.
Als ik een boterhammetje
met kaas eet, dan moet er Marmite op. En dat is dan geen kwestie van klakkeloos
smeren, nee, dat moet netjes in dotjes en rijtjes op de kaas. Echt te gek voor
woorden, maar ja. Ik ben dan ook wel wat gestoord. Gaat het dan samen op een
dubbele rijstwafel, dan knibbel ik ook nog eerst alle kaas die erbuiten valt
eraf en dan pas de rest. En wie doet me dat na? Dochterlief!
Vandaag werd ik bepaald
bij een tafelgenoot die de kroon spant. Als hij brood smeert, moet het
smeerseltje ook echt alle hoeken raken. Geen uithoek mag onbedekt blijven. Oh wee
als dat wel zo is.
Zelfs worst moet
broodbedekkend passen op de ene helft van de boterham dan wel, want hij vouwt hem dubbel; eieren moeten liefst zo groot zijn als de boterham. Past
ie niet, dan wordt links een overhellend stukje weggesneden om die ergens
anders op de boterham weer terug te leggen, zodat toch vooral elk hoekje,
gaatje gevuld is.
Nu heeft hij weer iets
nieuws. Help!
We aten weer eens
stokbrood, wat hij een feestje vindt. Dan wil hij drie, zes of negen schijfjes.
Voel je 'm? Twee, vier of zes is niet goed, nee het gaat om een drievoud. Want
dan kan hij één puntje La Vache Qui Rit smeerkaas in drie delen en één derde
stukje passend op het schijfje stokbrood smeren. Papa kent deze wens en smeerde
het met liefde voor hem.
Het was echter niet
goed... Niet elk hoekje was geraakt. Daar ging zijn bord, onder zijn eigen neus
en ik zag een bedenkelijke blik. Ik keek mee, zag niets verkeerds, dus vroeg
hem: wat is er nu weer niet goed?
Wat bleek: het ging om
rekenwerk. Benjamin kreeg zes schijfjes stokbrood en twee puntjes smeerkaas.
Was toch in orde als je voorgaande leest? Niet dus! Twee stukjes waren groot genoeg,
maar vier stukjes niet. Nu moest hij een smeerkaaspuntje delen door vier, wat kan, maar mistte een groot plakje voor de
andere smeerkaaspunt die door drie wordt gedeeld. Snap je het nog? Ik zelf nog
amper, dus als jij het snapt, terwijl je er niet bij was, vind ik dat knap.
We hadden nog een heel
stokbrood, die dus middendoor gesneden moest worden om aan deze eis te voldoen.
Gelukkig wilden we allemaal nog een stuk stokbrood, maakt niet uit hoe groot,
waardoor meneertje zijn afgemeten schijfje kon krijgen.
Morgen ligt aan de
ontbijttafel een meetlint, geodriehoek en rekenmachine erbij, want nu zie ook
ik het nut van wiskunde! Eindelijk! Het was allemaal niet voor niets geleerd.
