Gelukkig weet Google dat, want Marcel zou maar zo de andere kant op rijden.
Voorbereidingen
Ik loop de serre uit om mij voorbereidingsschema te doorlopen. Die van: sokken pakken en aantrekken, flessen vullen, appeltje wassen, rugzak vullen, schoenen aan en…
,,Zal ik een extra vest meenemen?”, vraagt Marcel en sprint naar boven. Hij propt die in zijn rugzak.
,,Ik doe nog even een tussenstop. En nee je hoeft niet te gaan zitten alsof ik heel lang weg blijf. Ik ben zonder poep en een scheet klaar." Ik duik het toilet in.
Gekwaak
Na zo’n dertig minuten in de auto stappen we uit bij de bakker in Herwijnen. En vinden al snel onze eerste routepaal. Die wijst ons naar een klein sluippaadje. Het leidt ons rond het terrein van voormalig kasteel Engelenburg. Het is er sereen en rustig, zoals rond Fort 't Hemeltje (voor wie het kent). Wat mij betreft een super goed begin. Mede door de prachtige roze bloesem. We staan dus eigenlijk alweer stil voordat we goed en wel op weg zijn.
We zijn ook niet alleen, want ineens zet moeder-eend het op een luid gekwaak. Ik zie haar het water over zwemmen met twaalf kuikentjes achter zich. Ze zijn te snel voor een foto, maar dat ik ze zag telt voor mij.
,,Ik doe nog even een tussenstop. En nee je hoeft niet te gaan zitten alsof ik heel lang weg blijf. Ik ben zonder poep en een scheet klaar." Ik duik het toilet in.
Gekwaak
Na zo’n dertig minuten in de auto stappen we uit bij de bakker in Herwijnen. En vinden al snel onze eerste routepaal. Die wijst ons naar een klein sluippaadje. Het leidt ons rond het terrein van voormalig kasteel Engelenburg. Het is er sereen en rustig, zoals rond Fort 't Hemeltje (voor wie het kent). Wat mij betreft een super goed begin. Mede door de prachtige roze bloesem. We staan dus eigenlijk alweer stil voordat we goed en wel op weg zijn.
We zijn ook niet alleen, want ineens zet moeder-eend het op een luid gekwaak. Ik zie haar het water over zwemmen met twaalf kuikentjes achter zich. Ze zijn te snel voor een foto, maar dat ik ze zag telt voor mij.
Ooievaars
Even verderop zien we een eerste en nogal lage ooievaarsnest inclusief ooievaar. Hoger in de lucht ontdekken we verschillende ooievaars. Zo gaaf. Dan weer zetten we een paar stappen, dan weer staan we stil en kijken in de lucht, lopen ietwat door en wijzen naar weer een ooievaar. Zo staccato wandelend, vinden we onszelf na een meter of 200 op de Waaldijk terug. We laten de poort van Engelenburg achter ons.
Met vóór ons een authentieke oude boerderij. We moeten rechts, maar zien links een prachtig natuurgebied met nog meer ooievaarsnesten in de bomen.
,,Jammer dat we daar niet heen gaan,” piep ik. ,,Kijk dan wat een heerlijk stukje natuur.”
Even verderop zien we een eerste en nogal lage ooievaarsnest inclusief ooievaar. Hoger in de lucht ontdekken we verschillende ooievaars. Zo gaaf. Dan weer zetten we een paar stappen, dan weer staan we stil en kijken in de lucht, lopen ietwat door en wijzen naar weer een ooievaar. Zo staccato wandelend, vinden we onszelf na een meter of 200 op de Waaldijk terug. We laten de poort van Engelenburg achter ons.
Met vóór ons een authentieke oude boerderij. We moeten rechts, maar zien links een prachtig natuurgebied met nog meer ooievaarsnesten in de bomen.
,,Jammer dat we daar niet heen gaan,” piep ik. ,,Kijk dan wat een heerlijk stukje natuur.”
Buitenplaats
,,Jippie! Eindelijk geen VERBODEN TOEGANG,” juich ik en zie Marvel meters voor me lopen. Ik buig me nog even over het roestende poortbeslag. Eenmaal mijn lief volgend, blijkt het een klein rondje maar verbluffend mooi. Met uitzicht op Frissestyn, een oude loopbrug (mij daarop niet gezien) en vele ooievaarsnesten. Zelfs drie in één boom.
,,Dit rondje had ik niet willen missen,” merkt Marcel terecht op.
Na het verlaten van de buitenplaats ontdekken we op de dijk verschillende fotogenieke huizen, boerderijen, een schuurtje, stadsmuur, boomgaard, ooievaarsnest op een schoorsteen en de kerk. Tussen dit alles wordt ons duidelijk waarom het hier wemelt van de ooievaars. Er is hier een ooievaarsopvang.
,,Aha!”
Na het verlaten van de buitenplaats ontdekken we op de dijk verschillende fotogenieke huizen, boerderijen, een schuurtje, stadsmuur, boomgaard, ooievaarsnest op een schoorsteen en de kerk. Tussen dit alles wordt ons duidelijk waarom het hier wemelt van de ooievaars. Er is hier een ooievaarsopvang.
,,Aha!”
Graftrommels
Voor de kerk lopen we de dijk af en bezoeken de begraafplaats onderaan de dijk. Hier leren we wat graftrommels zijn. Nooit eerder van gehoord, nooit eerder gezien. Ze intrigeren me met hun doorzichtige bovenkant, teksten en kunstbloemen. Het is een bijzondere vorm van ‘grafsteen’ als je het mij vraagt. Ernaar kijkend, weet ik welke tekst in mijn trommel moet staan: En als ik voor jullie een plaats klaargemaakt heb, kom ik terug. Dan neem ik jullie mee, en dan zullen jullie bij mij zijn.
Voor altijd samen.
Voor altijd samen.
Maar nog even niet. Ik ben springlevend! Jippie! En door. Achter het dorp langs, onderaan de dijk zien we alles van de achterkant. Het is al even indrukwekkend: van prachtig onderhouden tot bouwvallig - van verzorgde tuin tot ingestort dak. Herwijnen toont het allemaal.
Gehecht
We pauzeren op het eerste bankje dat we tegenkomen. Met 22 graden smaken water en een koekje me goed. Ik zie een mooi doorkijkje door een cortenstalen kunstwerk. De foto genomen, stap ik naar achter, maar wordt zonder waarschuwing aangevallen door een braamstruiktak. Terwijl ik met beleid mijn jurk van de tak pluk hoor ik achter me:
,,Ben je er al aan gehecht?”
,,Ben je er al aan gehecht?”
,,Hoe snel ik me ook emotioneel aan dingen hecht, nooit aan een tak vol stekels die mijn nieuwe jurk aanvalt."
Wolligheid
Na onze pauze lopen we over het bruggetje, door het hekje en doorkruisen na een paar bochten een boomgaard. Dat de boer dat toestaat vind ik fantastisch. Ik had hem graag gevraagd waarom de bomen die tegen de houten palen staan aanmerkelijk meer bloeisel vertonen dan de vrijstaande stammen.
Om niet veel later in een andere gedeelte van Herwijnen de wandeling te vervolgen. We lopen aan de voet van de dijk. Daar komt eindelijk, na járen hiephiephoera, helemaal uit zichzelf een schaap naar me toe. Ook zijn zwarte soortgenoot laat zich over zijn snuit aaien. Ik geniet van hun wolligheid in mijn handen.
Na onze pauze lopen we over het bruggetje, door het hekje en doorkruisen na een paar bochten een boomgaard. Dat de boer dat toestaat vind ik fantastisch. Ik had hem graag gevraagd waarom de bomen die tegen de houten palen staan aanmerkelijk meer bloeisel vertonen dan de vrijstaande stammen.
Om niet veel later in een andere gedeelte van Herwijnen de wandeling te vervolgen. We lopen aan de voet van de dijk. Daar komt eindelijk, na járen hiephiephoera, helemaal uit zichzelf een schaap naar me toe. Ook zijn zwarte soortgenoot laat zich over zijn snuit aaien. Ik geniet van hun wolligheid in mijn handen.
Glijbaan
Verderop lopen we haaks terug de dijk op om zo bovenlangs terug te wandelen. Hiermee bewonderen we alles vanuit een andere hoek, met inbegrip van de schapen, uiteraard. Weer een aai en kroel. Eerder viel het me niet op, maar nu zag ik het huis met naast de trap een glijbaan die van de eerste verdieping naar de begane grond reikt. Als Benjamin dit ooit had gezien, had hij hierom gesmeekt, tot hij zijn zin zou krijgen. Zo'n glijbaan is dan ook fantastisch, natuurlijk. Ik zie mij, ik bedoel Benjamin al gaan.
Vroeger zei ik overigens altijd: 'Ik wil ook wel eens wat.' Daarover gesproken: ik lust ondertussen wel een slokje water en mijn appel.
,,Kijk, een bankje," hoor ik naast me. Delen we toch weer één gedacht.
,,Het is misschien niet de mooiste plek, maar wel bij een prachtige tekst."
Een prachtige uitsmijter, zou ik zeggen.
