Rosandepad Oosterbeek - een must go

 Belachelijk veel foto’s en vier uur wandelen later zei ik:

    ‘Het Rosandepad in Oosterbeek is schitterend.’ Wij vonden 'm hier. Ik noem het voor mezelf een trage tocht, want iedere paar minuten stopten we voor een foto of meer, waardoor deze wandeling veel tijd in beslag nam. En wat dacht je van twee flinke pauzes? Weet je wat? Wandel lekker de route mee via deze blog en kijk of je  me binnenkort in de voetsporen volgt.

Picknick

Wij kwamen op lunchtijd aan en wisten Park Hartenstein bij het startpunt. De mini-picknick werd meegedragen en de zoektocht naar een lekker zitplekje gestart. Die vonden we snel, tot ineens van achter de struiken vandaan, een oudere dame in dezelfde richting tussen ons en het bankje liep. Ik zei lacherig:

    ‘Als ik nu een sprintje waag, win ik,” maar zo asociaal ben ik niet. Deze dame, die slechter ter been was dan ik, nam plaats op het bankje. Wij liepen door, wat een fantastisch plan bleek, want we vonden een ander bankje in de schaduw met uitzicht op een paar bijzondere uitheemse bomen: twee enorme Mammoetbomen en een paar Cypressen. Echt indrukwekkend.

  

Wandelstart
Nadat de lunch op wonderlijke wijze verdwenen en mijn buik er vol van was, zetten we onze wandeling in. Het begon met een verwijzing naar de Hemelse berg route. Dat voelden we, we liepen al snel heuvel op. Voor de rest baadde het bos in de zon, waardoor het een hemelse tocht was: lekker licht en zonnig, maar vooral door de bomen lekker koel.

    Al snel wachtte de gedenkzuil voor echtpaar Kneppelhout-van Braam ons op. De zuil was een blijk van dankbaarheid voor wat het echtpaar betekende voor Oosterbeek. Meer hierover vind je hier. 
    Even verderop stond een heel aparte vork in de weg. We vermoedden dat het een Cypres was, ons verstand van bomen en planten is niet om over naar huis te wandelen. Hoe dan ook stond die boom er gevorkt bij.

 

Waterpartijen
Tot bruggetjes afwisseling in het landschap toonden. Het waren er niet weinig, net als het aantal beekjes dat in het bos stroomde. Het maakte deze wandeling met, voor mijn gevoel, nog amper een kilometer op de teller al bijzonder. Hier kwamen bos, water, bruggen, wonderlijke bomen, zon en warmte elkaar tegen.
    We liepen op een watervalletje af, waarna ik ineens zag dat een hele rij watervalletjes elkaar opvolgden. Aan het begin, of bovenaan, stond een granieten boog. Op de site van wandeleninoosterbeek.nl zeggen ze dat het herinnert aan een fontein die in de bovenste vijver stond. Jammer dat die er niet meer is.

Grothuisje
We volgden de beek heuvel af en ontdekten even verderop een grothuisje. Hoe leuk dat gezin dat rustig onderaan de trap zat te eten. Toen wij voorbijliepen, off stairs, bood mams haar excuses aan.
    ‘Geen zorgen,’ zei ik, ‘Jullie zitten zo relaxed. Ik maakte een foto voor een blog, dat wel, maar hé, zolang ik jullie namen niet weet, kan het toch geen kwaad?' Stiekem was ik jaloers, want dacht met heimwee terug aan de tijd dat wij als gezin de bossen onveilig maakten. Dat is voorbij… Snel door voordat ik een tissue nodig heb.
    Bij het grothuisje ontdekten we een waterval waar we achter langs liepen en verkoeling vonden, hoewel ik het water niet fris vond ruiken. Aan de overkant op de heuvel lag Tuin de Lage Oorsprong. Het blijkt een tuin/kunst/orangerie complex te zijn. We liepen er voorbij, want de ingang lag elders. Bovendien zou een bezoek aan deze tuin einde wandeling betekenen. Geen krul op mijn hoofd die daar aan dacht! In het voorbijgaan zagen we een ensemble zich voorbereiden op een muzikale bijdrage in de tuin.
    ‘Jammer dat we te vroeg hier voorbij lopen, anders hadden we even kunnen luisteren,’ opperde mijn man terecht.
    ‘Wat ik thuis in ieder geval even doe is grote wijsneus Google vragen naar deze tuin, want het trekt me.’

 

 

Afwisselend
Verder wandelend kwamen we op een plateau, dat een uitkijkpunt vormde vanaf de Hemelse berg. We namen de trappen naar beneden en vervolgden de route via paden langs weilanden en bos. Het moet gezegd, zomaar tussendoor. Deze wandeling is enorm afwisselend.

    We wandelden maar zo een volgend park in. De Gielenbeek stroomde er, maar of het park daarnaar genoemd was, weet ik niet. De netheid van de aangelegde natuur was een welkome afwisseling.        Doorwandelend volgden waterpartijen elkaar op. Tot we een stukje bebouwde kom van Oosterbeek schampten en via smalle paadjes langs het dorp af, zelfs een vlonder pad bewandelden, het prachtig, pittoreske, kleine Oude Kerk van Oosterbeek ontdekten. We liepen er alle kanten omheen en hielden er pauze onder een boom. Mijn radijspauze, voor wie het interessant vindt.

 

 

  

 

Uiterwaarden
Vanaf hier liepen we een heel ander gebied in, de uiterwaarden van de Neder-Rijn. Het was daar dat ik me afvroeg: Waarom heet dit pad eigenlijk het Rosandepad? Nu weet ik dat waar wij liepen de Rosandepolder heette en verderop ontdekten we een bord waarop stond dat in het hoge gras en onzichtbaar ooit kasteel Rosande stond.
    ‘Vandaar!’, klonk ineens in de polder. Waarbij we richting de rivier wandelden, over een camping stapten en er weer af een bordje zagen met: ook in de winter.
    ‘Wat ook in de winter? Tandenpoesten? Voeten vegen? Kruimels van de grond vegen?’ Ik hoopte er verderop achter te komen aan de hand van een ander bordje, maar daar stond geen tekst op. Dus wat dan ook, moet ook in de winter. Lekker duidelijk.

Huwelijksaanzoek
Midden in het landschap kruiste de spoorbrug. We merkten beide op dat het niet eens stoorde. We vonden ‘m alleen niet roestig genoeg. Dat cortenstaal dat we vaak tegen komen vinden we wel wat. Deze brug was gewoonweg te netjes. Al goed, we liepen er onderdoor en vervolgden onze weg.
    Tot we bij een meer aankwamen en direct één dingen deden: we trokken onze schoenen en sokken uit om pootje te baden. Heerlijk even pauze houden op een bankje aan het water en bij een heel aparte strandtas. Na deze pauze liepen we verfrist verder langs de plas. Waarna we eerdergenoemd bord met informatie over kasteel Rosande ontdekten. We zwaaiden even later naar een kameel en zagen op de spoorbrug de tekst: Els wil je met me trouwen?
    Manlief was ooit schilder en bekeek het werk grondig om te beoordelen hoe de tekst geschilderd was. Hij vermoedde vanaf de grond met een hele lange roller. Daarom respect. Bij mij speelde alleen deze ene vraag:
    ‘Els, zei je ja?’

 

Bedstee
We vervolgden onze weg door landerijen en een wijngaard en wandelden via een waterval en nog een meer het bos weer in langs het prachtig Landgoed Mariëndaal af. Hier opperde mijn man:
    ‘Degene die deze route heeft gemaakt, dacht: daar is een bruggetje, daar wil Irene heen.’ Daar liepen we, er overheen. De zoveelste brug, de zoveelste beek en het verveelde niet. Op naar de Groende Bedstee, zoals de tunnel van bomen op het landgoed worden genoemd. Een bijzondere tunnel van bomen met takken die alle kanten op kronkelen, maar vooral mooi en sprookjesachtig. Ik voelde me een prinses... in mijn jurk en wandelschoenen. Heel sexy.

Laatste loodjes

Vervolgens wandelen we een helling op tussen weilanden door. Bovenaan de heuvel stond een stenen tafel. Ik vond het wel wat voor thuis, maar het verplaatsen was ondoenlijk, daarbij paste het niet in de rugzak. Ach ja, het stond verder niet in de weg.
    Bij een weiland trof ik een koe die ons een zoentje stuurde. Ik geef het door aan jou en wandelde ondertussen recht op een theekoepeltje af. De route verliep verder langs beukenlanen naar Oosterbeek waar we de militaire Airborne begraafplaats naderden. We hielden stil, in respect om de gevallenen. Waarna we via een stuk door Oosterbeek onszelf terugvonden in Park Hartenstein.

 

Gedag

De wandeling was rond. Goed aangegeven aan de hand van paaltjes. Geen spijt, het was lang, we liepen 'm langzaam, maar zo genoten. Wij zeggen: doen!

Tot wandels,

Irene