zaterdag 5 oktober 2013

Heerlijke burgers



Het is weer zondag!
   En wat doen we elke zondag? Juist! Wij gaan naar onze stamcafé, want zondag is patatdag en wel zo’n vast gegeven dat als we het anders doen, alle gezinsleden onthutst zijn. Stelletje kroketten!

Wanneer dit zondag-patatdag-principe begon? Ik zou het niet weten, ligt voor mij tussen nu en 41 jaar geleden. Ik  was er bij, maar het voelt alsof ik al patatjes at toen ik in mijn moeders buik dwars lag.

Bij het vragenuurtje, om te checken of mijn prins ook die van het witte paard was, heb ik niet gevraagd of zondag ook bij hem patatdag was. Het had wel gepast tussen de vragen die ik al noemde in mijn blog ‘Oranje.’
   Een volmondige ‘ja!’ (vast vol frietjes) zou zijn antwoord zijn geweest, wat maakt dat we nu ruim 22 jaar later nog elke zondag naar de een of andere cafetaria gaan. De eerste jaren gingen we ergens onderweg na of tijdens een wandeling of fietstocht. De laatste jaren zijn we blijven hangen bij één zaak in het bijzonder. Dingen veranderen nou eenmaal. Zo zijn er twee mensen bijgekomen in huize van Valen die net als ik graag een hele zondagochtend in huispak of pyjama rond banjeren. Dat is zo lekker! Eenmaal aangekleed en een plan de campagne voor de middag bedacht, beginnen we bij de Kwalitaria ons middagprogramma.

Ik moet eerlijk zijn, we zijn er niet elke zondag. Ik moet voorkomen dat ik het personeel van de Kwalitaria op mijn nek krijg, want soms, heel soms, gaan we naar de concurrent met de grote M. Dat is dan omdat we elders actief zijn of te gast bij anderen. Dan gaat de fastfood helemaal aan onze neus voorbij . We nemen verder nooit iemand iets kwalijk, maar missen toch wel ons vastigheidje. Stelletje gehaktballen.

Vasthouden aan ritueeltjes. We zijn daar niet de enigen in. Het personeel gaat er heerlijk in mee, zij weten wat wij lekker vinden, waardoor we amper iets hoeven te zeggen en daar verschijnt het kassabonnetje al. De boel staat nog net niet klaar, als we binnenkomen. Zou leuk zijn, echter daar zit dan toch onze afwisseling. De ene keer zijn we er om 13.00 uur, de andere keer om 13.25 uur en dan weer om 13.15 uur. Om hen scherp te houden, nemen we ook heus niet altijd hetzelfde. Dat is toch zó saai.

Om saaiheid te voorkomen, kwam ik laatst met een grotere big smile binnen. Tijd om eens gebruik te maken van korting! Ik ben een Nederlandse burger, dus hé, kom maar op! Triomfantelijk klinkt mijn:   
   ‘Eindelijk hebben jullie een leuke actie!' als van achter de toonbank een vragende blik verschijnt.
   ‘Wat voor actie?’ wordt mij gevraagd, waarop ik onbegrijpelijk terugkijk.
   ‘Hoezo? Weet jij niet eens wat voor actie jullie hebben?’
   ‘Nee, maar vertel, jij zal het wel weten.’ Ha nu heb ik ‘m! Even iets bedenken…
   ‘Nou, ik ben de bon vergeten, die ligt thuis en is alleen vandaag geldig.’ Trap jij er ook al in? ‘Het gaat om de actie: drie patatekes halen, twee betalen. En dat komt goed uit, want wij nemen altijd drie patatekes.’ De blik van de ander blijft wazig als ik vervolg: ‘Bel anders Frans (zo heet de baas) maar op, hij weet er van.’
   Mijn laatste opmerking blijkt overtuigend. Ik word geloofd en de jongen achter de kassa zegt: ‘Oké.’
   Maar even snel trek ik  het ook weer recht. Dit kan ik niet maken! Ik wil hem niet in de problemen brengen en de zaak uit werken. Ik erken: ‘Jammer genoeg is het geen 1 april, ik zit je te bedriegen,' en betaal geen enkele korting.

Niet veel weken later, wordt me wel korting beloofd. Mijn meissie en ik liepen daar namelijk tegen de deur. Met onze zin in een ijsje, waren we voorbij gegaan aan de sluitingstijd van 21.00 uur. Het was ruim daaroverheen en ze waren aan het opruimen. Zwaar teleurgesteld keken we verdrietig door de ruiten. Zo kreeg bovengenoemde jongen medelijden en beloofde ons als genoegdoening de eerst volgende keer korting.

Gaat er toch iets mis. We zijn er weer een paar keer geweest, maar deze jongen ontbrak steeds.  
Volgens mij heeft hij mij nu terug gepakt. De burger!