Het is weer zondag!
En wat doen we elke
zondag? Juist! Wij gaan naar onze stamcafé, want zondag is patatdag en wel zo’n
vast gegeven dat als we het anders doen, alle gezinsleden onthutst zijn. Stelletje
kroketten!
Wanneer dit zondag-patatdag-principe begon? Ik zou het niet
weten, ligt voor mij tussen nu en 41 jaar geleden. Ik was er bij, maar het voelt alsof ik al
patatjes at toen ik in mijn moeders buik dwars lag.
Bij het vragenuurtje, om te checken of mijn prins ook die
van het witte paard was, heb ik niet gevraagd of zondag ook bij hem patatdag
was. Het had wel gepast tussen de vragen die ik al noemde in mijn blog ‘Oranje.’
Een volmondige ‘ja!’
(vast vol frietjes) zou zijn antwoord zijn geweest, wat maakt dat we nu ruim 22
jaar later nog elke zondag naar de een of andere cafetaria gaan. De eerste
jaren gingen we ergens onderweg na of tijdens een wandeling of fietstocht. De
laatste jaren zijn we blijven hangen bij één zaak in het bijzonder. Dingen
veranderen nou eenmaal. Zo zijn er twee mensen bijgekomen in huize van Valen die
net als ik graag een hele zondagochtend in huispak of pyjama rond banjeren. Dat
is zo lekker! Eenmaal aangekleed en een plan de campagne voor de middag bedacht,
beginnen we bij de Kwalitaria ons middagprogramma.
Ik moet eerlijk zijn, we zijn er niet elke zondag. Ik moet voorkomen
dat ik het personeel van de Kwalitaria op mijn nek krijg, want soms, heel soms,
gaan we naar de concurrent met de grote M. Dat is dan omdat we elders
actief zijn of te gast bij anderen. Dan gaat de fastfood helemaal aan onze neus
voorbij . We nemen verder nooit iemand iets kwalijk, maar missen toch wel ons
vastigheidje. Stelletje gehaktballen.
Vasthouden aan ritueeltjes. We zijn daar niet de enigen in. Het
personeel gaat er heerlijk in mee, zij weten wat wij lekker vinden, waardoor we
amper iets hoeven te zeggen en daar verschijnt het kassabonnetje al. De boel
staat nog net niet klaar, als we binnenkomen. Zou leuk zijn, echter daar zit
dan toch onze afwisseling. De ene keer zijn we er om 13.00 uur, de andere keer
om 13.25 uur en dan weer om 13.15 uur. Om hen scherp te houden, nemen we ook heus
niet altijd hetzelfde. Dat is toch zó saai.
Om saaiheid te voorkomen, kwam ik laatst met een grotere big smile
binnen. Tijd om eens gebruik te maken van korting! Ik ben een Nederlandse
burger, dus hé, kom maar op! Triomfantelijk klinkt mijn:
‘Eindelijk hebben
jullie een leuke actie!' als van achter de toonbank een vragende blik verschijnt.
‘Wat voor actie?’ wordt
mij gevraagd, waarop ik onbegrijpelijk terugkijk.
‘Hoezo? Weet jij
niet eens wat voor actie jullie hebben?’
‘Nee, maar vertel,
jij zal het wel weten.’ Ha nu heb ik ‘m! Even iets bedenken…
‘Nou, ik ben de bon
vergeten, die ligt thuis en is alleen vandaag geldig.’ Trap jij er ook al in? ‘Het
gaat om de actie: drie patatekes halen, twee betalen. En dat komt goed uit, want
wij nemen altijd drie patatekes.’ De blik van de ander blijft wazig als ik
vervolg: ‘Bel anders Frans (zo heet de baas) maar op, hij weet er van.’
Mijn laatste
opmerking blijkt overtuigend. Ik word geloofd en de jongen achter de kassa zegt:
‘Oké.’
Maar even snel trek
ik het ook weer recht. Dit kan ik niet maken!
Ik wil hem niet in de problemen brengen en de zaak uit werken. Ik erken: ‘Jammer
genoeg is het geen 1 april, ik zit je te bedriegen,' en betaal geen enkele
korting.
Niet veel weken later, wordt me wel korting beloofd. Mijn meissie
en ik liepen daar namelijk tegen de deur. Met onze zin in een ijsje, waren we
voorbij gegaan aan de sluitingstijd van 21.00 uur. Het was ruim daaroverheen en
ze waren aan het opruimen. Zwaar teleurgesteld keken we verdrietig door de
ruiten. Zo kreeg bovengenoemde jongen medelijden en beloofde ons als
genoegdoening de eerst volgende keer korting.
Gaat er toch iets mis. We zijn er weer een paar keer geweest,
maar deze jongen ontbrak steeds.
Volgens mij heeft hij mij nu terug gepakt. De burger!
