De hele dag zing ik:
“Daar gaat hij…
Zijn basisschooltijd is nu echt voorbij!
Ik weet het…
En voel hetzelfde geldt dan ook voor mij.”
Dit alles op de melodie van ‘Daar gaat ze’ http://www.youtube.com/watch?v=OsJa3ffTM2g
van Clouseau. Zomaar ineens klonk mijn eigen mini-tekstje op het ritme van dat
lied en had ik mijn jongste kind voor ogen. Over zes weken en één dag gaat hij
naar de middelbare school. De basisschool is over-en-uit. Het doet hem wat.
Zo klonk vorige week uit zijn strotje: “Eigenlijk besef ik nu
dat ik helemaal niet weg wil. Ik wil bij deze klas blijven op deze school. Zelfs
de kinderen waar ik eigenlijk nooit mee speel of die ik minder graag mag, wil
ik niet missen.” Slik, wat een herkenbare woorden.
Afgelopen woensdag werd groep acht uitgezwaaid door de hele
school. De hele school loopt uit en verzamelt zich rondom de rode loper die van
de hoofdingang tot aan het hek van het schoolplein loopt. De achtste groepers
staan in de hal en als een naam wordt omgeroepen rent hij of zij door de deuren
naar buiten en loopt van voor tot achter, toegejuicht en onder luid applaus,
handen rakend naar achteren. Even zijn ze de helden van school. Een laatste
groet, een zwaai en een musicallied wordt luidkeels toegezongen. Echt een
feestje op het plein.
Ik was vooral benieuwd hoe ons jongske dit afscheid zou
ervaren. Hoe zou de klas dit zou handelen? Zullen er tranen vloeien, misschien die
van mijn kind?
Tranen vloeiden. Een aantal kinderen gingen er helemaal
doorheen en ik voelde met ze mee. Ze zochten steun bij elkaar, troostten elkaar
en hielden elkaar vast. Ze waren samen, een mooie groep.
Tranen vloeiden. Bij een paar meiden, bij een aantal jongens.
Benjamin stond er bij en keek er naar. Hij leek vooral onder de indruk van een
klasgenoot die probeerde te huilen. Die knul stond daar en hield met zijn
vingers zijn ogen wijd open, wijder dan mogelijk is zonder extra hulp. Zo
droogt je oog lekker uit en willen je traanbuizen wel even harder werken om ze
te bevochtigen, is zijn idee. Vervolgens knippert hij met zijn ogen. Knijpt ze
even wat steviger dicht houdt ze dan weer wijd open en spant zijn oogleden weer
extra. Alsof je op commando je traanbuizen uit kan knijpen.
Al zijn moeite blijft zonder resultaat. Het is om te huilen!
Benjamin vind het vooral enorm hilarisch en blijft nuchter onder alle gesnif en
gesnuif. Als iedereen naar binnen loopt, loopt hij met de groep mee. Ze willen blijkbaar
even op zichzelf zijn.
De ouders en leerkracht buiten blijven. Zij gaan handjes
schudden en afscheid nemen van de juf en elkaar tot Benjamin als een van de
eersten buiten komt en hij roept: “Kunnen we gaan, mama!”
Hij is klaar om naar huis te gaan met zijn rugtas vol
gepakt. Hij praat nog even na over deze dag.
Gelukkig maar. Zo merkte hij niet dat ik er moeite mee had.
Ik had een brok in de keel. Waar hij vrij nuchter om zich heen keek, had ik
best wel even een arm om mijn schouder willen voelen of een zakdoekje kunnen
gebruiken. Ook voor mij is dit een afscheid. Ik stop met DVD opnames voor klas
0/1; de wasmachine zal niet meer draaien voor de schoolwas; zoonlief naar
school brengen is er niet meer bij en vooral ook het praatje met de juf zal ik missen.
Zullen ze me snel vergeten als de moeder van de raamschilderingen?
Nu, ik moet me vermannen. Kom op zeg! Het kan toch niet zo zijn dat de
moeder het afscheid van de basisschool erger vindt dan de zoon?
Jawel dus!!! Kijk mij nou toch?!
