Eikenprocessierups

Vorige week vroeg de redacteur of ik in de eikenprocessierups wilde duiken.

    ‘Ja.’ Waarna het jeukte van de eerste minuut tot de voltooiing van het stuk. Ondertussen claimde de rups het ene na het andere mediabericht en bedacht ik dat ik onderscheidend moest zijn met de foto.

Freelance fotograaf

Vaak maak ik de foto’s bij artikelen zelf. It’s part of the job. Tenslotte ben ik er bij. Het gebeurt zelden dat ik bij thuiskomst denk: wat een slechte foto’s. Ik leer ervan. Dat een foto echt mislukte heb ik niet meegemaakt. Voor dit artikel moest het een makkie zijn, tenslotte schreeuwden mensen dat Houten vol zit met eikenprocessierupsen en waarom de gemeente niets doet.

Tegenwerking

De zoektocht naar informatie vind ik altijd leuk. Vooral de persoonlijke verhalen en wat instellingen te zeggen hebben. Mijn ervaring is dat mensen graag meewerken, echt gaaf.

    Daarom stapte ik vol goede moed een dierenkliniek binnen. Ik was toch in de buurt en hou van een persoonlijke benadering? Ik stelde me voor als verslaggeefster voor Houtens Nieuws en vroeg of ik drie korte vragen mocht stellen over de wereldberoemde rups in relatie tot huisdieren. Het kostte niet meer dan vijf minuten. Meestal openen zich deuren, maar hier zat iemand not impressed te zijn.

    ‘Mijn collega’s kunnen je niet te woord staan. Als ik klaar ben met mijn typwerk, help ik je.’

    ‘Prima, ik wacht wel even.’ Ik ging braaf zitten en wachtte. Tot na een minuut of tien mevrouw nog lustig op het toetsenbord ratelde en me leek te zijn vergeten. Haar collega’s kwebbelden gezellig op de achtergrond. Niemand had tijd hè? Ik eigenlijk ook niet.

    ‘Ik ga er maar vandoor.’

    ‘Ja, u kan beter een afspraak maken.’

    ‘Daar heb ik geen tijd voor.’

Omwegen

Ondertussen las ik op facebook dat bij de Rietplas eikenprocessierupsen samenschoolden. Het betekende een omweg, maar daar had ik wèl tijd voor. Die foto mag tijd kosten. Ondertussen belde ik Dierenkliniek Wulven. Zonder aarzelen gunden zij me vijf minuten om informatie in te winnen. Daarom hun naam in krant en deze blog genoemd. Leuk voor ze.

    Die bomen met linten vond ik echter niet en besloot een andere route naar huis terug te lopen. Wie weet wandel ik zo ergens tegen een boom op.

    Nog onderweg kon ik evengoed de gemeente uithoren over hun werk tegen de jeuk veroorzakende rupsen. Kom maar op met die actualiteit. Ik bleek niet de enige met vragen en mocht ze mailen. Ze beloofden zo snel mogelijk antwoord te geven. Het moet gezegd, ik stuurde mijn vragen vrijdagmiddag en kreeg maandag antwoord. Bedankt!

Vruchteloos

Onderweg liep ik twee huisartspraktijken binnen, want achter die balies lag vast informatie voor het oprapen. Patiënten na mij kregen voorrang, wat ze bijzonder vonden, want wie laat tegenwoordig nog iemand voor? Tot ik uitlegde dat ik geen patiënt was. Ineens was het minder speciaal.

    Mij maakte het niet uit. Ik was krabbels rijker. Nu nog de foto.

    Helpdesk Marcel had geen oplossing, daarom besloot ik hulp in te schakelen via facebook. Ik was echter niet specifiek genoeg in mijn vraag om bomen in Houten. Wel kon ik ze vinden in Eindhoven, Enschede en andere regionen, waar Houten stil bleef.

    Uiteindelijk waagden Marcel en ik er een fietstocht aan.

Bruikbare tips?

Onderweg klonk ineens een pling!

    ‘Cool, een trouwe bloglezer weet een boom in de Akkers.’ Wij daarheen. ‘Ja, ik zie ‘m. Kijk een lint!’ Ik kon die boom wel knuffelen.

    ‘Bedoel je die dooie boom?’, vraagt Marcel.

    ‘Wat maakt het uit? We vinden eindelijk… Het is wel een vale lint. Oh.’ 

Een nieuwe tipgever noemde de Eikenlaan. Daar gingen we en bumpten onderweg into een paar andere zoekers.

    ‘Weten jullie de weg naar Lunetten?’ Waarop we het uitlegden. Vlak voordat we opstapten zei Marcel:

    ‘Wij zoeken ook iets.’

    ‘Wat dan?’, klonk in koor.

    ‘Wij zoeken een boom waar een eikenprocessierupslint om heen zit.’

    ‘Oh, in Lunetten staat het er vol mee.’

    ‘Dat zeggen ze van Houten ook.’

Uitgefietst

We kozen het Heerlijkheidspad, zo heet eerdergenoemde Eikenlaan, maar met grote twijfel. Het idee van een laan vol rupsen was heerlijk voor de foto en verder walgelijk. Daar aangekomen, zagen we de lange eikenlaan en niet één lint.

    ‘Ik ga naar huis,’ zuchtte Marcel.

    ‘Prima, maar dan wel deze laan door en via het Imkerspark terug. Zo raar dat Houten vol zou staan met geïnfecteerde bomen en wij vinden er welgeteld: nul!’

Bijna de laan uit, val ik bijna verrast van mijn fiets.

    ‘Kijk één boom met een verlept lintje.’

    ‘Vergeet die maar. Kijk dit lint, die lag op de grond.’ Manlief bindt het lint precies onder een dode eikenprocessierupsennest en ik maak de foto. Klik!

Lintje

Wat mij betreft verdien ik een koninklijke BDU lintje als onderscheiding. Hoewel ik eerst moet zien dat ze mijn kilometervergoeding goedkeuren.

ps. Het artikel is hier te lezen. Voor andere artikelen? Klik op de tekst in het rechter menu waar staat: voor krant en anderen.