Live-blog huwelijk Max en Nina

We schrijven 9 september 2023 - live-blog bruiloft Max en Nina*

   ,,Dus ik mag 'even' een live-blog schrijven en opdragen tijdens jullie trouwdienst. Was dit jullie eigen idee, Max en Nina?", vraag ik. (Ze knikken) ,,Normaal ben ik zeker drie uur bezig met het schrijven, schaven en schrappen tot een leesbaar verhaal. Dat is zeg maar mijn ding. Nu sta ik hier, super zenuwachtig te zijn, want alles moest in een uur. Maar oké, ik voel me tegelijkertijd vereerd, jullie geloven in me. Zie dit als mijn cadeau voor jullie.”

Tweedaagse
Wat een tof idee, jullie trouwdag te verdelen over twee dagen. Daarmee krijgen jouw prachtige prinsenpak en jouw schitterende prinsessenjurk een tweede ronde. Al zie ik dat jij vandaag een andere jurk draagt dan afgelopen donderdag, toch Nina? (Ze knikt)

    Terugkijkend op mijn huwelijk met Marcel, 30 jaar geleden, had ik dat ook best gewild. Lekker twee dagen in mijn trouwjurk rondbanjeren. Nou niet zeggen: ‘Dan doe je dat toch alsnog.’ Die jurk pas ik namelijk niet meer.

    Zei ik al dat jullie er fantastisch uitzien? Niet?

Nou, bij deze: Jullie zien er fantastisch uit!

Hemels
Ik spotte afgelopen donderdag de trouwfoto’s van jullie bezoek aan het gemeentehuis op social media. Die dag staat daarmee genoteerd als onvergetelijk, wat een van jullie moeders beaamde. Daar tellen we vandaag bij op. Vandaag startte voor ons gisteren met het versieren van de zaal en het repeteren van de muzikanten.
Het komt vandaag allemaal op jullie af. Geniet ervan. Het is alles bedoeld om van jullie huwelijksinzegening een hemels succes te maken. Lukt dat so far? (Ze knikken trots)

Reünie
Kijk ik even voor jullie terug op vandaag - toen jullie er nog niet bij waren. Om 09.30 uur stapten de muzikanten binnen, waarna al snel muziek en zang deze zaal vulden. In de hal klonk het geluid van waterkokers, glasgerinkel en gekwebbel. Een uur later begroetten familieleden, vrienden, bekenden en onbekenden elkaar. Zij zitten in al hun kleurrijkheid achter jullie. Draai je eens om en kijk hoe mooi. Ik spreek dan vast ook namens iedereen als ik zeg: Dank voor deze reünie.

Terugblik

Dan het moment dat jullie binnenkwamen.

    Stilte vulde de ruimte. Oh nee, jullie opa speelde op de piano. Wat een mooie start van de ochtend. Terwijl achterin de kerk een kind zijn druiven liet vallen. Het ging aan jullie voorbij; letterlijk achter jullie rug om. Onze predikant nam het woord en las uit de Bijbel. Vrij vertaald zei ze: geniet van elkaar, geniet dagelijks, het gaat namelijk snel.

    Dat is echt zo. Kijk maar naar je ouders. Zij dobberen nog steeds, na een start als deze, in hun huwelijksbootje. Daarin ken ik gedeelde herinneringen. Max, jouw ouders kwamen eens bij ons op bezoek. Wij waren nog maar net getrouwd, jouw ouders al wat langer. Aan tafel flapte ik er iets uit van:

    ,,Wil je er een augurk bij? Al moet je uitkijken met je antwoord, want nog maar pas getrouwd, wacht iedereen op het bericht dat jullie een kind verwachten."

    "Ik ben zwanger," zei je moeder vervolgens. Jij was onderweg, Max. 

Kleinkind

En jouw ouders, Nina. Tja, toen jij ontstond kende ik hen niet. Wel weet ik dat je ouders een feestelijk jaar achter de rug hebben met het huwelijk van je broer en zijn vrouw en het kind dat zij kregen. Het maakte je ouders ineens opa en oma. Voor de dienst fluisterde iemand me toe (ik wist niet of ik dit mocht zeggen, maar ze zei het zelf in haar toespraak, dan mag ik ook):

    ,,Er mag best een kleinkind komen."

    We leggen er geen druk op hoor. Nee, we leven bij de dag. Bij vandaag, daar staan jullie. Een hond blafte instemmend vanuit de zaal. Hoorde je het tijdens de dienst?

Afsluiter

Zoals onze predikant afsloot met 'amen', sluit ook ik bijna af. Maar eerst nog even dit:

    Lieve Max en Nina, dit is de start van jullie leven als meneer en mevrouw. Zo noemde onze predikant jullie al, maar klopt het? Neem jij zijn naam aan, Nina? Neem jij haar naam aan, Max? Of nemen jullie beide namen aan en in welke volgorde dan? Er is zoveel mogelijk.

    Ach, het maakt het niet uit voor mijn wens voor jullie: Ik wens jullie God dichtbij - samen met Hem lukt het, dat geloof ik. Enne, iemand zei al eerder iets met 'hangry'.

    Ja, dat!

    Kom, hup door met de dienst en dan...

    Eten! Ja, zin in.

* Max en Nina zijn pseudoniemen, wel heb ik toestemming tot plaatsing.

Kinderachtig

Manlief stond op van de bank, liep richting de eettafel, deed er een rondje omheen, drentelde naar de deur richting de hal en stapte de kleinste kamer in.

    ,,Is dat werkelijk jouw manier om extra stappen te zetten?”, riep ik hem na. ,,Via een omweg?” Dat probeerde ik overigens ook afgelopen zondag na een bezoek aan de (schone)ouders. Al was dat geen omweg, maar de terugweg. Waar we lopend heen gingen, verwachtten we met Benjamin terug te rijden. Die bezocht eerder op de dag de IKEA en had wat spullen achterin zijn pas gewrapte Audi TT liggen.

    ,,Ik weet niet of jij mee kan, mama. De achterbank ligt plat.”

    ,,De achterbank die sowieso te ieniemienie is om op te zitten? Dan neem ik de trein wel en kan papa met jou mee.” Eenmaal bij de auto, bleek zelfs voor hem geen plek. Ik mompelde iets.
    ,,Wat zei je?”, vroeg manlief.
    ,,Oh niks.”
    ,,Wacht even, wilde jij dat ik met Benjamin mee ging en jij met de trein, zodat jij vandaag meer stappen zou zetten?”
    ,,Tralalala,” zong ik en keek de andere kant op naar de lucht. Leuk weetje is dat als Marcel en ik dezelfde wandeling lopen, het stapverschil ongeveer twintig procent is - in zijn nadeel gelukkig. Marcel moet dus kleinere stappen zetten, wat hij soms doet. Gelukkig beseft hij dat het er niet uit ziet.

Controle
Je begrijpt het al, we houden elkaars stappen nauwlettend in de gaten. Dat gaat voorbij de gekte van minimaal 10.000 stappen per dag - die ik stiekem nog wel heb. Het afgelopen jaar liet ik het wat los, want ook ik werd de regen zeik nat, ik bedoel schijt zat. Toch geloof ik in de noodzaak van de persoonlijke 10.000 stappen. Daarbij kijk ik jaloers naar het dunne lichaam van manlief en denk: laat mij vooral winnen, iedere dag. Ik heb dat meer nodig dan hij. Dat is zijn geluk.
    Dat vergelijken van onze stappen startte overigens na het herstel van Marcels salmonellabesmetting en de galblaasellende. Sindsdien lijkt hij energieker en zet meer stappen, wat hij vaker trots laat zien. Daarbij valt op dat hij me tot drie keer toe voorbij wandelde. En weet je op welk moment manlief de scores vergelijkt? Om 23.36 uur als ik in mijn nakie klaarsta om te douchen. Hij weet dat ik me dan niet weer aankleed voor een extra rondje eromheen, zodat ik win. Weet je wat hij kan krijgen? Een rondje om het bed in mijn sexy pyjama, zodra die er is.

Voornemen

Wat? Vind je het kinderachtig dat ik na drie keer verliezen hier een keiharde wedstrijd van maak? Zal ik jou eens wat zeggen? Marcel is langer en sterker dan ik. Hij kan tegen een boom plassen, heeft de grootste auto, verdient het meeste geld, slaapt altijd als eerste, ligt ook nu weer op de bank zijn boek te slapen, kan als enige klussen en zo veel meer. Mag ik dan niet eens de beste stapper zijn?
    Ja dus! Daarom werd mijn voornemen voor 2024 deze: iedere dag de meest stappen te zetten. Voor wie mij kent, het hoeft maar een beetje, is duidelijk dat Quitters day niet door mij bestaat. Dat is de tweede vrijdag van januari, de dag waarop alle goede voornemens over boord gaan. Bijna alle… Niet de mijne. Ik ga dit zo hard nailen dat ik Blue Monday er nu al uit loop.
    Marcel zal blij zijn met Quitters day. Hij klaagde al een paar keer dat het zo druk was in de sportschool, dat alle apparaten steeds bezet waren en over de kou onderweg. Tja, de kou doet niet aan Quitters day, wel zei ik:
    ,,Lieverdje, de sportbabes en kasten geven op, de crosstrainer is yours en ik ook.” Ik plofte naast hem op de bank.
    ,,Hoe sta jij eigenlijk vandaag in je stappen?”
    ,,10435”, zei ik na een blik op mijn schermpje, waarop meneer opveerde en wild heen en weer schudde met zijn arm. ,,Lukt het?”

    ,,Dat weet ik niet, even kijken, 9987,” en daar ging hij weer los met zijn arm om al snel te ontdekken dat het niet opliep naar 9988.
    ,,Je smartwatch en ik laten zich niet neppen hè?”
    ,,Nee,” klonk hij met een snif. ,,En ik heb het koud. Ik ga mijn vest halen.”
    ,, Zal ik dat even doen?” Ik stond op van de bank en haalde zijn vest uit de slaapkamer.
    ,,Wacht even, is dit jouw manier om stappen te maken?”
    ,,Tralalala,” zong ik en keek de andere kant op naar mijn schildwerk. Manlief stond ook op van de bank, liep richting de eettafel, deed er twee rondjes omheen, drentelde naar de deur richting de hal en stapte de kleinste kamer in.
    Ik vroeg me zomaar af: moet hij wel echt?

Glkkg nwjr

    ,Met die titel moet je blog beginnen,’ zei Marcel.
    ,Waarom?, antwoorde ik met gefronste wenkbrauwen.
    ,Nou, tegen de tijd dat je alle letters ertussen schrijft, is het jaar alweer om.’
    ,Goed punt. Ik ben nog steeds 38, maar hoe kan Celine 25 zijn?’

Terugblik
Zo startten we het jaar met een maffe gedachtegang en dacht ik nog even terug aan 2023: Wat een raar jaar! Daarin staan twee intense gebeurtenissen met stip bovenaan. Eerst de aanrijding van mijn vader. We werden naar Enschede geroepen, want papslief zou mogelijk de volgende dag niet halen. Ik stond als jongste dochter twee dagen aan zijn zijde, in afwachting van mijn oudste zus om terug te komen van vakantie, waar de middelste van ons drie in Amerika woont. Met de eerste weer thuis, vertrok ik naar eigen huis om mijn ouders wekelijks te bezoeken tot de zomervakantie. Daar kreeg ik de lichamelijke waarschuwing van ‘dimmen dame.’
    Gelukkig verliep papa’s genezing wonderbaarlijk goed. Zelfs nadat hij ook nog eens zijn heup brak, is hij mooi weer up and runn… Nou ja, niet meer aan het rennen. Hij vertraagde. Toch is hij weer alive and kick… Natuurlijk kickt hij niet meer zo hard. De kick zit vooral in het feit dat niemand durfde hopen dat hij zou staan waar hij nu staat. Thank God.

Intens
Die man weer volledig op de rit, liep manlief een salmonella besmettingen op. Blijkbaar was het een van de ergste varianten die bestaat. Zo ziek, zo zwak, zo vermagerd zag ik mijn lief nooit. Weer goed genoeg opgeknapt, belandde hij na een dag werken in het ziekenhuis met een ontstoken galblaas. Naast de acht kilo gewichtsverlies, verloor hij zijn galblaas om na twee dagen thuis, opnieuw het ziekenhuis van binnen te bekijken. Hij had complicaties.
    Gelukkig is het eind goed al goed. Marcel is werkelijk up and running. Eigenlijk zelfs gezonder dan voor de salmonella vergiftiging. We vermoeden dat die galblaas al langer rommelde. Wie zal het zeggen?

Vervolg
Denk je nu ook, nu is het klaar met de mannen in jouw leven?
    Nee dus, ook zoonlief kreeg wat tegenslag. Daar maak ik geen woorden aan vuil. Dat mag hij zelf doen in deze video op zijn Youtubekanaal. Overigens is dochterlief ook weer single…

Pfoe! Kom maar op met 2024 en nieuwe kansen voor hullie.

Lichtjes
Zoals beschreven op onze kerstkaart, dendert de trein door. Ik zou werkelijk alle medeklinkers moeten overslaan om de tijd bij te houden. Al hou ik graag nog even vast aan de warmte van lichtjes. Dat is waarom onze kerstboom (inmiddels uitgekleed) nog in de huiskamer staat. Alleen de lichtjes en sneeuwballen sieren hem. De lichtjes brengen sfeer in de donkerte. Misschien laat ik ‘m wel staat tot kerst, voor je weet is het weer: Mrr chrstms & Hpp nw yr!

Sexy
Absurd, natuurlijk, maar ja, zo verliep ook één van mijn laatste gesprekken vóór kerst. Tijdens mijn heen-en-weertje naar interviews wandelde ik regelmatig langs kerstboomverkoper Marco Kleijn. Ik leerde hem kennen tijdens een interview. Ik bleef door zijn en mijn eigen drukte niet vaak hangen. Tot mijn laatste klus ingeleverd was en hij ook zowat door zijn bomenvoorraad heen bleek.
    ,Je verkoopt echt mooie bomen. Als ik geen nepperd had, kocht ik er één. Ze zijn hun prijs meer dan waard.’
    ,Je kijkt nu wel naar een van de grotere en duurdere bomen. Die zet ik uiteraard nooit vooraan. Daar haken klanten op af. Het is net als het kopen van een bed.’
    ,Wat heeft een bed hier mee te maken?’, vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen.
    ,Nou, ik was eerder dit jaar op zoek naar een bed en liep bij Auping langs. Meer dan langs werd het niet, want het bed in de etalage was al zo duur, dat ik dacht: dan is wat binnen staat onbetaalbaar. Ik kocht een bed bij de concurrent.’
    ,Aha. En kocht je box-springs? Twee losse? Dat kan ik je aanraden, want sinds wij twee losse bedden hebben, voel ik manlief ’s nachts niet meer het bed uit gaan. Dat is zalig!’
    ,Dan heb je zeker ook losse dekbedden en jat hij je dekbed niet meer.’
    ,Precies! Voor mij zijn de koude nachten nooit meer koud. Al dragen vlieg-oppers daar zwaar aan bij. Wel blijft daar één probleem.’
    ,Laat me raden: gesnurk van je man.’
    ,Was dat maar waar. Ik ben de boosdoener. Mijn achtergrondmuziek maakt me echt minder sexy. Met mijn leeftijd blijft er zo weinig sexy-ness over!’
    ,Je maakt toch gewoon alles goed met een sexy pyjama.’
    ,Hoor wat je zegt: hoor jij sexy in pyjama?’
    ,Je hebt een punt. Ik ken geen sexy pyjama’s’
    ,Ik heb geen punt, maar een idee! Met het eindigen van je kerstbomen business, heb je alle tijd om een sexy pyjama te ontwerpen. Laat het me weten als die er is, ik wil het eerste exemplaar. Een zien of die alle snurkschade doet vergeten. Let’s keep in touch!’

Asfaltroute

Weet je nog, onze tocht door Amsterdam-Noord en de tegenvallende kou? Met die wandeling in mijn achterhoofd kijk ik terug op een volgende route: de 8 van Linschoten. Die leek veelbelovender, vooral omdat die 8 niet stond voor de te lopen kilometers, maar voor de vorm van de wandeling met als hoogtepunt Landgoed Linschoten.
    ,,We gaan,” riep ik, pakte mijn wandelschoenen en bond ze onder.

Knooppunten
TOP Linschoten stond gemarkeerd als startpunt. Wij zijn fans van TOPs, Touristische Overstap Punten, waar je via knooppunten en pijlen aan palen routes bewandelt. Je hoeft niet de hele route op je telefoonscherm te checken of je links, rechts, rechtdoor of terug moet, omdat je verkeerd liep. Hooguit check je een paar keer welke nummers je wilt volgen. Dat onthouden van de knooppuntnummers geef ik aan Marcel. Hij onthoudt cijferreeksen beter. Mijn kracht ligt in het richtinggevoel. Ziedaar, in het huwelijk vul je elkaar aan. En door! Nog maar net gestart zagen we een laaaaaaaange asfaltweg voor ons liggen.
    ,,Dit is niet helemaal mijn idee van een wandelpad," opperde ik en vond een medestander in manlief. We hoopten op betere paden na het volgende knooppunt.

Pardon
Even tussendoor: ik vond vandaag de ruwe versie van deze blog en besefte dat ik die schreef na onze vakantie. Na tweeëneenhalve week Frankrijk met z'n ‘une baguette s'il vous plait’, ‘bonjour’ en ‘au revoir’, was ik wel klaar met dat land. Vooral met het ge’pardon’. Jarenlang dacht ik dat Fransen dat zeiden als ze me per ongeluk aanstoten. Dus niet - huiver en bibber! Als een Fransoos ‘pardon’ zegt, bedoelt die: ga eens even aan de kant, joh! En bam! Daar krijg je een karretje tegen je hakken of in je rug. Ook schiet iemand gewoon tussen jou en het schap in, om iets te pakken, waarbij jij zowat omvalt. Je bent namelijk lucht en Fransen komen gedachteloos in je ruimte. Bah! Wat doe ik nog in die van hun? Mijn ‘pardon’ schrijven ze maar mooi op hun baquettebuik.

Weidsheid
Sorry, ik dwaalde af. Blijkbaar moest ik dat luchten om weer te kunnen ademen. Door tot de orde van mijn blog. Waarin ik wilde uitleggen dat ik na een poosje genieten van de Franse bergen en dalen, vooral geniet van de Hollandse vergezichten. Het gemis aan horizon in Frankrijk, maakt me altijd wat wankel door mijn wiebelige evenwicht. Daarom genoot ik deze wandeling, ondanks de bitumen, ook van de weidse vergezichten, bomenrijen die een weg markeren, een bosje dat als eiland in het landschap staat en de boerderijen waaromheen koeien en schapen het beeld verlevendigen. Over levendigheid gesproken, daar sprong ik weer, hupsakee, opzij voor een auto.

Wegafsluiting
Aan het eind van de weg, liepen we de bocht om en ontdekten meer asfalt onder de voeten tot...
    ,,Wat? Is de weg volledig afgesloten?", met mijn neus door het hek koekeloerde ik naar de werkzaamheden. Alleen de sloot leidde ons daar voorbij. Marcel bekeek eventuele alternatieven op zijn phone en zei beteuterd:
    ,,Teruglopen is de enige optie en dan nemen we het andere gedeelte van de 8."

Autoverkeer
Steeds vaker liepen we achter elkaar, in plaats van naast elkaar, want het werd drukker. Daarnaast viel de grote hoeveelheid bankjes op de route ons op. Iedere 500 meter stond er een op de weg gericht.
,,Wie kijkt er nou graag naar asfalt?”, merkte ik op. Waarna we met een nieuwe bocht, langs de grote doorgaande weg liepen, wel daarvan gescheiden door de Korte Linschoten. Het geraas van verkeer overstemde echter de stroom van de rivier. Tot we eindelijk een stukje door Linschoten wandelden. Nog altijd op zwarte wegen, maar verkeer luwer.

Pauze
We hielden een pauze in een speeltuintje, waar ik schommelde, maar niet zo hoog als vroeger. Eerder beangstigend laag. Daarmee zag ik wel onze auto verderop staan.
    ,,Al heb ik schoon genoeg van dat lelijke asfalt, ik wil Huis te Linschoten nog wel zien," zei ik, waarna we de eerste 8 in tegengestelde richting bewandelden; zelfs voor een gedeelte over een onverharde weg.
    ,,Beter!", riep ik uit en vergaapte me aan het allegaartje van wilde bloemen langs de slootoever. ,,Nu nog het landgoed bewonderen en alle leed is geleden. Ik verheug me op een last minute surprise.”
    Die kwam: het landgoed was gesloten. Opnieuw kijkend door een hek, zag ik aan het eind van een laaaaaaaange oprijlaan Huis te Linschoten.
    ,,Eens in de twee jaar op Monumentendag is die open.”
    ,,Tja, dat is regelmatig. Net als die jaarlijkse bos bloemen van jou,” lachte ik en zag een bruggetje aan het eind van de landweg. Daarachter lag een wandelpad. ,,Kom!", riep ik naar Marcel. Hij bleef zitten, terwijl ik een stukje verder liep. Daarbij sprong ik tot drie keer toe voor fietsers opzij. Al snel herhaalde dat zich in tegengestelde richting. Zo raar, dacht ik.

    Tot even later:
    ,,Natuurlijk! Die wegafsluiting." Heb ik de route toch mooi bijna, echt bijna, helemaal en dubbel gelopen.